O pukaniu... ;-)

Grunt to tytuł chwytliwy, jak to Klarka powtarza, więc niech dziś o pukaniu będzie.

P pali pampierosy, wychodzi na zewnatrz jak tytlko npogoda zrobiła sie znośna i sobie spaceruje, paląc. Wczoraj było już dość późno, siedziałysmy ze Stokrocią już w piżamach, a tu nagle ktoś stuka w okno. Wiadomo kto, ale Stokrocia aż podskoczyła pytając kto to? Powiedziałam, żeby sie nie bała bo to P, leżałam już, a wstać nie bardzo  mi się chciało, więc  do P odkrzyknęłam tylko, żeby mi dziecka nie straszył.
Nie przyzwyczaiłam sie jeszcze, że okna teraz mamy szczelne i jakoś niesamowicie wyciszone i P nic a nic nie usłyszał, więc zastukał jeszcze raz. Stokrocia znów podskoczyła, ja znów odkrzyknęłam: nie pukaj bo się Mała boi.
Jak zastukał po raz trzeci to poderwałam się z łóka z krzykiem: no ja cię zaraz puknę!
I pobiegłam do okna, otworzyłam i wylałam swoje żale....
Okazało sie, że P chciał nas skłonic do otworzenia tego cholernego okna i posłuchania słowika, który gdzieś nieopodal dawał koncert....
Skwitował tylko: I bądż tu romantyczny...
Ale to nie koniec historii pukania, bo jak tylko P wszedł w drzwi Stokrocia do niego pobiegła i powiedziała rozbrajająco:
-Mama powiedziała, że zaraz cie puknie!
Wzieła P za rękę i przyprowadziła do pokoju i znów z pełną powagą i ogromnym zaciekawieniem powiedziała, tym razem do mnie:
-Będziesz go pukać?

Tak, trzeba bardzo uważać na słowa....