O codzienności: aucie, hakerze i zapomniana scenka z podróży....

Codzienność powróciła, taka dobra, stara poczciwa codzienność.
Znów, co rano jedziemy do żłobka,   do pracy,  po południa spędzamy na zabawie a może od dziś znów zaczniemy spacery, zastanawiam się też nad akcesoriami do roweru, choć nie mamy tu żadnych ścieżek dla rowerów wyznaczonych wiec nie jest to najbezpieczniejsze, wiec jeszcze muszę to przemyśleć. Tak czy inaczej jedyny sport, na jaki sobie mogę w tej chwili pozwolić to tylko taki, który możemy "uprawiać" wspólnie z małą, a to trochę ogranicza...

Zamiast roweru za to moje auto do mnie powróciło.
Popsuło się, właściwie to popsuło się już w styczniu, ale jeszcze, jako tako jeździło, ale w ubiegłym tygodniu już było w takim stanie, że ludzie się za nim odwracali i to wcale nie z powodu tego, że takie ładne. Zostawiało za sobą chmurę- dosłownie. I byłam bez auta, bez swojego auto, bo jeździłam pożyczonym... Oj, jakie piękne to auto było, za tym tez się ludzie oglądali, ale z innego powodu;)
Piękne tylko chyba nie na moją kieszeń z takim silnikiem.
Odzyskałam swoje, i niby wszystko dobrze tylko jak się człowiek przyzwyczai do tych koni pod maską to teraz się czuje jakby je na jakieś osły zamienił...
Ale jest ok, swoje jest swoje, może i stare i wolne, ale ukochane;)
Tyle o aucie to teraz o zdolnościach pseudo-informatycznych mojego dziecka.
Mam w domu hakera, najprawdziwszego mówię Wam, chwila nieuwagi kilka klik klik i... I nie wiem jak przywrócić stan poprzedni...
To teraz zagadka, co Stokrocia namieszała? Zdjęcie marnej, jakości ale spostrzegawczy sobie poradzą...
A teraz ratuunku!!!
Nie dość, że to stary złomek, który już ledwo dyszy, to jeszcze po wprowadzonych przez Małą zmianach jest kompletnie nie do używania....

I jeszcze zapomniana scenka z wyjazdu.
W hotelowej restauracji jadłyśmy sobie rano śniadanie, wnętrze dosyć przyjazne a na ścianach wisiały różne czarno-białe zdjęcia. Jak już Stokroci znudziły się zabawki ustawione dla takich małych szkrabów i poduchy, które próbowała zdejmować z kanap zaczęła te zdjęcia oglądać, na jednym z nich był pan trzymający kota. Mała zatrzymała się przy nim chwilę i, ku uciesze ogółu, woła: PUŚCIĆ KOTA! MAMA PUŚCIĆ KOTA;)