Codziennik....

Gonię w piętkę, ze wszystkim.
W pracy stos zadań do zrobienia, w domu również sterta zaplanowanych a niezrobionych rzeczy czeka, na blogu, gdyby nie Wyzwanie to pewnie bym ostatnio nie bywała, już nie mówiąc o tym, ze nie bywam u Was, a jeśli nawet bywam to nie komentuje tylko czytam.... Koniecznie trzeba to zmienić tylko jak?
Nie potrafię działać wg zaplanowanego schematu, bo możliwe ze takie planowanie dałoby mi więcej czasu w efekcie, ale nie potrafię i już:(
W pracy się dzieje, oj dzieje.
Realizacja umowy jak na razie idzie bardzo dobrze, spotkanie w Warszawie wygląda na to, że będzie bardzo owocne, to jest w ogóle osobny temat, ta Warszawa, wydaje mi się ze powoli zakochuję się w tym mieście i nie małą zasługę ma w tym pan, z którym spotkanie miało miejsce. Nie w panu się zakochuję żeby nie było domysłów niepotrzebnych;)
W dodatku przełamuję swoją niechęć do FB, tez służbowo.
W domu...
Wieczory spędzamy ze Stokrocią na zabawach, ulubiona obecnie to BABOLA, czyli "Baloniku nasz malutki..." Oczywiście najbardziej ulubuionym fragmentem zabawy jest trach, czyli BAH! Budujemy też wieże z klocków, nie wyżej niż trzy klocki w górę a i tak dobrze jak się do trzech wieża da radę utrzymać...
Mówimy tez różne wierszyki i śpiewamy piosenki, a jak tylko wsiadamy do samochodu to Stokrocia domaga się O SA SA! Czyli żeby śpiewać piosenkę "My jesteśmy krasnoludki". Tak ze jak widać nam się nie nudzi. Za to nie ma, kto rozpakować torby, którą spakowałam w piątek z zamiarem wyjazdu na weekend do rodziców, z wyjazdu nic nie wyszło, ale torba stoi nierozpakowana... Wieczorami albo próbuję poczytać coś, albo wyjmuję farby...
No właśnie, jestem przekonana, ze duża w tym zasługa Uli  i Wyzwania, przecież gdyby nie to to na pewno nie napisałabym nic o tym, że uwielbiam malować i rysować, pewnie dalej teczka z rysunkami stałaby sobie cichutko w kacie czekając aż kiedyś sobie o niej przypomnę....
Wstąpiły we mnie jakieś nowe siły, czuje jakieś Muzy latające w powietrzu....
Dziś przyszła zamówiona w ubiegłym tygodniu przesyłka, na która cieszyłam się jak dziecko.
I co z tego ze nie wiem, co będę jadła w tym tygodniu, czasami są rzeczy ważniejsze:)
(Nie powiadamiać opieki społecznej, Stokrocia w żłobku ma posiłki opłacane z góry, a na jogurciki jakoś mi wystarczy).

I jeszcze jedno bardzo ważne: kupione płótno jest na PIERWSZY ZAMÓWIONY OBRAZ! Nie za pieniądze, bo dla bliskiej znajomej, ale i tak to dla mnie bardzo dużo: ktoś chce mieć to, co namaluje! Nie do wiary!

PS Próbowałam zrobić porządek w likach do Waszych blogów, jeśli kogoś pominęłam to proszę o info bo usunęłam niechcacy całą listę czytanych blogów:(