Nie budzajcie mnie...

Stokrocia w końcu w domu. Ech jak mi się tęskniło za tym małym Psotniczkiem!
Gada, gada i jeszcze raz gada. Mówi cały czas, do wszystkiego, nie koniecznie do ludzi:)
Do Osioła:
-Choć Osioł, ziałozie ci ciapke, bo źmalźnieś. Telaź sialik. Nie Osioł, nie uciekaj, śtój gzieźnie! Juś źdejmujemy. Ziobać jaką mam blanzioletke. Widziś? Ziobać jaka ładna! Dośtałam. Od Maltusi. 
A tu maś kultke ci ziałozie.  
I tak przez cały wieczór, jak nie do mnie albo do P, do do osła, konia, lalki, poduszki, do wszystkiego co tylko chce jej słuchać;)
Rozpuścili ją tylko Dziadkowie strasznie (nie ma nic za darmo jak wiadomo) wiec teraz przez kilka dni będzie trzeba córcie trochę ułożyć na nowo bo potrafi: płakać histerycznym  płaczem, piszczeć, tupać, słodycze wola kilka razy dziennie, urządza aferę o pójście spać i pewnie jeszcze coś się okaże.
U Dziadków te metody skutkowały: bo ona jest taka malutka, bo ona chce, bo ona tak płacze, bo jak nie chce to po co ją zmuszać... tja.
Wczoraj wieczorem z taka nadzieje w głosie zapytała:
- Tutaj nie ma telewiziola?
-No, nie ma. A potrzebny Ci telewizor?
-Nie, nie potsiebny.- odpowiedziała zrezygnowana.
U Dziadków mogła też hasać do której chciała i wstawać o której się jej spodobało i myślę, że to będzie najtrudniejsze aby przyzwyczaić ją do spania o jakiejś rozsądniej porze i wstawania bladym świtem.
Dziś była pierwsza pobudka raniutko.
Zapaliliśmy światło, staramy się z P rozmawiać jak najgłośniej, żeby córcia "sama" się obudziła, podeszłam do łóżeczka i tylko dotknęłam kołderki a Stokrocia czujnie naciągając sobie kołdre na głowę:
-Nie budzajcie mnie jeście!
Trudne dni przed nami....