Spotkanie....

W piątkowy poranek weekend zapowiadał się jeszcze odrobinę nudnawo: miałyśmy siedzieć w domu, do Maluszka pojechać za wsześnie, do Babci też jechać nie chciałyśmy, niech sie nowym, ba pierwszym wnusiem, nacieszy w spokoju;)
I szast prast jak to Stokrotka: postanowiła! a to że postanowiła to jeszcze nic, pojechała!
Tuż przed wyjazdem mail z nadzieją, że Ktoś odczyta, bo nr telefonu nie miałam, a już nie było czasu na inne działania, a jakby z lekka zboczyć z trasy to można by kawę w miłym towarzystwie wypić;D
Z nadzieją, że Ktoś jednak przeczyta i odpisze ruszłyśmy w drogę.
Przeczytała, odpisała, znalazła czas, przyjechała, choć to kilkadziesiąt km i znów życie blogowe przeniosło się odrobinkę do świata realnego.

Poznałam Ją bez problemu kiedy tylko pojawiła się w wejściu, a właściwie pojawili bo nie była sama;)
Jest dokładnie taka jak o sobie pisze;)
Kochana Myska;)
Czasu nie miałyśmy dużo, Stokrocia marudzila trochę, była spiąca straszliwie ale jak mogłam nie zabrać jej na takie spotkanie?! Rozmawiać  przy takim małym marudzacym Brzdącu nie było łatwo, to też dyskusja bardzo głęboka nie była, ale cieszę sie że mogłam Ją poznać i choć dwa zdania zamienić;)
Ciocia Myska od razu spodobała się Stokroci, a kiedy wstałam żeby sie pożegnać Mała wyciągnęla do Myski ręce i nie bardzo chciała z nich zejść.
Aparat oczywiście miałam w torebce ale kto miał głowę do robienia zdjeć?!
Dopiero przy pożegnaniu, kiedy Stokrocia wtuliła sie w ramiona Myski pomyślałam zeby jakieś zdjecie pstryknąć, ale niestety nie wpałdam na pomysł, zeby zrobić to aparatem, w zwiazku z czym jakością nie grzeszy;) ale ważne co na nim jest a nie ile ma piikseli;)
Mam nadzieję, ze Myska mi za do zdjęcie głowy nie urwie;)

Proszę Państwa oto dwie Kruszynki: