...

Wybaczcie moją niepobecnosć na blogu. Smutno mi troche że tak mało mnie odwiedzacie, ale moze w razie czego łatwiej mi będzie stad odejść...Próbuję sie jakoś pozbierać, próbuję tez przekonać samą siebie że to jednak ciągle jest moje miejsce, takie moje-najmojsze.
Do tego w pracy staram sie nie zaglądać tutaj, czasami jednak zerkam ukradkiem, ale coraz rzadziej, a w domu jak to w domu, jak wrócimy to obie potrzebujemy córko-mamowania, najpierw jedzonko, później zabawa, później kąpiel i spać, czasem zasypiam razem z Małą i wtedy z pisania nici, a kiedy jednak udaje mi się nie zasnąć to trzeba jeszcze od czasu do czasu jakieś pranie i inne miłe relaksujace zajecia wdrożyć. No i jeszcze jeden problem: brak swojego komputera, a z pożyczaniem to tez jest jak jest: dziś jest wolny ale jutro kto wie:(

Jestem rozbita i zagubiona troche.
Nie wiem czy decyzje które teraz podejmuję będa dobre czy wręcz przeciwnie. Najtrudniejsze jest to, że teraz jestem odpowiedzialna nie tylko za siebie...
Zmienia sie wiele w moim życiu, nie mogę o tym wszytskim pisac, nie chcę.
Blog mial być radosny bo i ja taka zazwyczaj jestem, ale od jakiegos czasu te radosć zastępuje niepokój, lęk o to co dalej.... Mam nadzieję, że jakoś wszyscy się w tym odnajdziemy, choć na razie nie widać chyba nawet promyka tej nadziei, na pewno nie będzie to latwe, ale wierzę, ze jednak się uda.
Postaram sie nie pisać wiecej takich smutków, przeciez mam Stokrocię, która każdego dnia dostarcza tyle radosnych chwil, że choc na chwile smutki odchodza w niepamięć.

Trzeba niezmiennie wierzyć ze jutro będzie lepszy dzień i ze te najpiękniejsze chwile przyjdą same....