Dom potrzebuje ludzi

Po długich rozmowach, ustaleniach, spotkaniach, omówieniach, czytaniu miliona przepisów, artykułów, paragrafów, pisaniu dziesiątek maili i rozmów telefonicznych z prawnikiem i notariuszem,  w końcu po godzinach pakowania udało się: wynajęłam mój rodzinny dom a dodatkowo podpisaliśmy przedwstępną umowę sprzedaży.
Przyjaciółka zadała mi pytanie, które mnie bardzo zaskoczyło, choć w tej sytuacji właściwie to pytanie bardzo oczywiste: nie żal ci?

Nie żal.
To było dla mnie dobre miejsce, tu się wychowałam, tu był mój świat, moi dziadkowie, których już nie ma ponad dwadzieścia lat (to nieprawdopodobne przecież pamiętam jakby to było wczoraj). Dziadek uparty bardzo, wysoki, szczupły wieczorami opowiadał o wojnie, podwodach i Piłsudskim i jego Kasztance, mała byłam i głupia i nie wiele z tych opowieści pamiętam. Babcia krzątająca się przy kurach i smażąca najlepsze racuchy na świecie, wieczorami snuła niekończące się opowieści, a bajki, legendy przeplatały się ze wspomnieniami czasów okupacji. Och jak ona potrafiła opowiadać!
Podwórko, na którym godzinami bawiliśmy się z dziećmi z sąsiedztwa w chowanego, berka czy króla skoczka, stare jabłonie w których gałęziach mieliśmy swój dom, pole nad rzeką gdzie zazwyczaj rosło "warzywo" a marchewki tam zerwane i otarte z piachu o spodnie były najlepsze!
Rodziców zapracowanych w polu, niedzielne ciasto na makaron suszące się na łóżkach, zapach świeżego chleba, żółte kurczaki do wiosny mieszkające z nami w domu, krasnoludki w stodole*, wyjazdy konne i rozgwieżdżone niebo nad nami, tatę wieczorami wolnego i rozmawiającego z nami o świecie, mamę i obłędny zapach domowego ciasta, wspólną pracę przy sianie czy wykopkach,  spotkania z koleżankami, wizyty kolegów....
Tatę sadzającego dziewczynki na oknie w kuchni, mamę lepiąca razem z nimi pierogi...
Tak to było dobre miejsce, dobre wspomnienia, dobrzy ludzie.
Żal mi tego, że nie mogę wrócić choćby na chwilę do tamtego czasu.
Żal mi że to wszystko bezpowrotnie minęło.
Nie żal mi budynku.
Dom potrzebuje ludzi.
Bez tego jest tylko budynkiem.
Stał pusty przez półtora roku.
Od kiedy tamtego ranka tata  wyszedł....
Najpierw każde wejście do środka wiązało się z falą łez, później łzy obeschły, co nie znaczy że wspomnienia wyblakły.
Nadszedł czas, aby pusty budynek znów stał się domem, aby znów był dobrym miejscem dla nowych ludzi, dla nowych dzieci.
Nie żal mi budynku. Oddaję z nadzieją, że i dla nich będzie to przyjazne miejsce do życia.
Niech ściany znów wypełni śmiech i rozmowy, niech będzie znów miejscem powrotów i spokojną przystanią, świadkiem szczęścia, a czasem pewnie i łez, niech będzie DOMEM.

Zamknęłam pewien rozdział w swoim życiu,  ale to przecież jeszcze nie koniec książki...