Bo dzieci trzeba wychowywać, a nie po bufetach prowadzać!

No i wyjdzie, że ciągle narzekam, ale ja nie z narzekania piszę, bo jakoś szczególnie mnie to nie wzruszyło, nie zabolało, ani nie rozzłościło. Ot, było i tyle. Na kogoś musiało trafić.

Ranek, hotelowe śniadanie.
Jakieś niedopracowane szczegóły, nie pytają o nr pokoju, w zasadzie każdy z ulicy może sobie wejść i zjeść. Mały wybór, jejecznicy zabrakło, pieczywa zabrakło, parówki tylko zostały, wędlin jeszcze nie przyniesiono (no chyba, że nie przewidziano?) stolików w porównaniu do ilości gości, cięgle ktoś czeka aż gdzieś się miejsce zwolni, ale i tak trzeba zjeść, bo przecież o 8 rano na mieście się nic nie zje, no chyba że bułkę, to już może jednak poczekać, tu chociaż kawa gorąca jest.
Siedzimy, jemy.
Śniadanie trwa długo, no bo jednak same parówki i kawałek chleba na pięć osób to trochę mało, czekamy aż podadzą jajecznicę. Najpierw trzeba nakarmić młode dziecko, starsze jedzą same, wróć najmłodsze też je samo, aby gdyby się dało nakarmić byłoby o wiele szybciej.  Zjadły dzieci, jemy my.
Kiedyś bezdzietna koleżanka zapytała mnie z wielkim zdziwieniem i pretensją: ale jak to to ty nie możesz zjeść razem z dziećmi?! To, że siedzę razem z dziećmi przy stole i nazywamy to wspólnym posiłkiem, nie oznacza jeszcze że jednocześnie da się zjeść, na razie się nie da. To znaczy kolację często tak jadamy, ale to co innego, po kolacji ubrania do pralki, a dziecko do wanny. Śniadanie przed wyjściem do ludzi raczej nadzorujemy, jeśli chodzi o młodsze oczywiście, starsze je bez problemu, ale do brzegu.
Po pewnym czasie wchodzi  para, tak na oko, nic nikomu nie wypominając, w wieku moich rodziców. Nie mają miejsca, wszystkie stoliki zajęte.
Muszą czekać.
Po maskach wnioskuję, że chyba zbyt dobrze nie spali, no chyba że to nie maski, tylko stały wyraz twarzy.
Współczuję.
Ciężko musi być, kiedy człowiek oczy otwiera z pretensją do świata, o czym szybko przyjdzie mi się przekonać.
Zwalnia się stolik przy drzwiach. Para siada.
Paniusia obok idzie po śniadanie. Pan siedzi, aby im stolika ktoś nie podsiadł, przechodzi obok naszego stolika, odsuwając sobie z drogi krzesełko dla dzieci, z którego przed chwilą wyszła najmłodsza, choć Paniusia wcale nie musi tedy iść, bo ma wystarczająco dużo miejsca do przejścia. Zgrzytam zębami, ale nie gryzę.
Jeszcze.
Paniusia wraca, idzie Paniuś. Paniuś nie trąca krzesła.
Dzieci mają już dosyć, najpierw czekały na jedzenie, teraz czekają, aż my coś przełkniemy. Zaczynają się nudzić. Dwie starsze zaczynają chodzić po sali, cicho, zaczynają biegać dookoła słupa na środku sali. Najmłodsza wraca jeszcze do stołu i woła picia, siada na rzeczonym krzesełku, pije, po czym wyjada  resztę naszej jajecznicy.
Pech chce, że my jeszcze kawę chcielibyśmy dopić jeszcze.
Najmłodsza wraca na podłogę i idzie ganiać za starszymi, zaczynają trochę popiskiwać, śmiać się zbyt głośno. Trwa to może jakieś dwie minuty, przełykamy tę kawę w pośpiechu, ale Paniuś odwraca się z miną obrażonego  królewicza :
-My tu chcielibyśmy w spokoju zjeść śniadanie.
Uśmiecham się przyjaźnie i mówię:
-Przepraszam, już zaraz kończymy i wychodzimy.- i to był błąd. Nie wiem czy uśmiech czy obietnica rychłego opuszczenia miejsca publicznego tak Pana rozwścieczyły, ale koniecznie chciał podyskutować na temat wychowania dzieci.
-No i dobrze i proszę uciszyć te dzieci (nic sobie nie dam uciąć, ale chyba nawet powiedział dzieciory) natychmiast!
Paniusia nic się nie odzywała tylko coś szeptała bezgłośnie do Pancia i oczami przewracała, nie wiem, może coś jej wpadło? a może jakiegoś pająka na suficie wypatrzyła? a może flirtowała do swego towarzysza?
-Proszę Pana, za moment kończymy i wychodzimy- z pomocą przyszedł mi Asterix.- proszę dać spokój dzieciom.
No i tu Paniuś się niemal zapowietrzył:
-Bo dzieci to trzeba WYCHOWYWAĆ! A nie żeby tak biegały. Zjeść w spokoju nie można.
-Proszę pana, chyba pan trochę jednak przesadza, przecież to małe nie ma jeszcze dwóch lat nawet.
-Dwóch lat nie ma? Nawet PÓŁROCZNE można wychować, ale to trzeba   WYCHOWYWAĆ. I KULTURY potrzeba.
-O właśnie proszę Pana, kultury, zdecydowanie kultury potrzeba. Miłego dnia życzymy.- skwitowałam, wzięliśmy dzieci i wyszliśmy.

Znacie nas i nasze dzieci i wiecie dobrze, że nie mogły aż tak być aż tak nieznośne...