Wieści codzienne

Powolutku, powolutku zaczynam się odgruzowywać. 

Powiedziałabym nawet, ze widzę światełko w tunelu, ale to jednak zazwyczaj oznacza przejście do innego wymiaru, a mnie się na razie tam nie spieszy.

W przedszkolu dzieciaki znów miały wycieczkę, z każdą kolejną jednak stresuje się coraz mniej, ale jak sobie przypomnę co to było jak jechała pierwszy raz...

Pani dyrektor czuwa nad wszystkim, autobus zawsze mają wyposażony w pasy, poprzednim razem kierowca był sprawdzany przez policję (widziałam) tym razem nie wiem, bo wyjazd był później, musiałam jechać do pracy wiec tylko zobaczyłam autobus, który właśnie podjechał.

Wycieczka się udała, pogoda była idealna, miejsce podobno fantastyczne i opowieściom Stokroci nie było końca (a do tej pory cokolwiek z niej wyciągnąć to była sztuka).
Były konie, kosy, daniele, i nawet krowę doili (jak to Stokrocia ujęła nie żywą, ale prawdziwą).
Przeżycie wielkie, a już na początku czerwca kolejna wycieczka.
Nie mogę wciąż uwierzyć, że moja maleńka córeczka jeździ na wycieczki BEZ MAMY!
Ja na pierwszą wycieczkę (co prawda 2 noclegi były) pojechałam w 6 czy 7 klasie dopiero, ale pamiętam też, ze dla mnie to była wielka próba i płakałam wyjeżdzając, a teraz takie małe przedszkolaki jeżdżą;)
Marysia ma niestety ciągle katar i chyba jednak czeka nas kolejna wizyta u pani doktor, co prawda nie wygląda na to, aby zeszło jej do oskrzeli, ale ile można mieć katar?!

Poza tym nic nowego: dalej pracujemy, wracamy do domu, sadzimy i siejemy kwiatki (konwalie zakwitły, a jak pachną!), a potem zasypiamy w ubraniach na kanapie,
Ot, życie.