O przyjaźni...

Przyznaję, nie wiem jak ubrać w słowa to, co chce powiedzieć.

Do tej pory uważałam się za nieco dziwną osobę, bo więcej przyjaciół mam w świecie wirtualnym (dokładniej rzecz biorąc blogowym) niż realnym. I bałam się przyznać do tego sama przed sobą, bo jak to tak? Coś na pewno nie jest ze mną w porządku.

Przeprowadzałam się wiele razy. W rodzinnej miejscowości miałam przyjaciółki „od serca”. Najpierw kuzynkę, w którą od najmłodszych lat rozumiałyśmy się bez słów, miałyśmy zawsze wspólne tematy i tajemnice. Przyjaźń się posypała, gdy ona związała się z bratem mojego ówczesnego męża.  Po latach próbowałyśmy jakoś to posklejać, ale już nigdy nie było tak jak dawniej, już się nigdy  tak nie rozumiałyśmy, coś się skończyło bezpowrotnie.

Później w pracy poznałam dwie dziewczyny, z którymi szybko złapałam wspólny język i pewnie przyjaźń by trwała nadal gdyby nie to, ze los rzucił mnie o te kilkadziesiąt kilometrów dalej. Niby powiedzieć sobie możemy o wszystkim, niby zawsze możemy liczyć na radę, opinię, czy po prostu wysłuchanie. Niby zawsze do siebie możemy zadzwonić, napisać, przyjechać i tylko niestety jeśli działa to tylko w jedną stronę, jeśli dla kogoś  pokonanie tych kilkudziesięciu kilometrów choć raz na te kilka lat jest problemem nie do przejścia, to cóż, chyba przyjaźń należałoby zastąpić innym słowem…

Kolejną wieloletnią przyjaciółką była kuzynka mojego byłego męża. Dlaczego piszę była? Dogadywałyśmy się swego czasu świetnie,  na godzinę przed jej ślubem mąż postanowił, że nie jednak ni pójdziemy i koniec. Obraziła się śmiertelnie, nie pozwoliła się nawet wytłumaczyć. Dopiero kilka lat po moim rozwodzie spotkana przypadkiem wysłuchała. Połączył nas wspólny problem, nie mogę napisać jaki, ale wierzcie mi to było szaleństwo, które się udało.  Po kilku kolejnych latach „przywróconej przyjaźni” połączył nas kolejny wspólny problem- i my i oni  zaczęliśmy myślec o zakupie domu.  Godziny wiszenia na telefonach, wałkowania wspólnego tematu. My zrobiliśmy to ciut wcześniej, kiedy już się wprowadziliśmy i oni znaleźli wreszcie ten swój upragniony dom. Znów godziny rozmów, wymiany doświadczeń zarówno jeśli chodzi o formalności zakupowe jak i o rodzaje materiałów, sposoby remontów. Brak czasu na odwiedzenie nas, bo tyle spraw związanych z zakupem, później cały czas pochłaniał remont. Godzinne rozmowy na tematy około remontowe kilka razy w tygodniu. Na tę pierwszą kawę u nas ciągle czasu brak. Jak kupimy, to wtedy. Jak zaczniemy remont to wtedy. Jak się wprowadzimy to wtedy.  Później nie tylko na przyjazd, ale i na rozmowy czasu zabrakło.  I na oddzwonienie też. Nie będę się upraszać na siłę przecież, ale trochę mi przykro, tak po prostu po ludzku przykro, że jak trzeba było zapytać jakie mamy doświadczenia z ekipą hydrauliczną, czy poradzić się na temat sposobu izolacji podłóg to telefon nie stygł, a teraz uparcie milczy. Nie wiem nawet czy już się przeprowadzili czy nie…

Przeprowadzałam się wiele razy,  za każdym razem wiedząc, że to nie jest jeszcze moje „miejsce docelowe”, nie szukałam wiec na siłę choćby koleżanki, a chyba nawet wręcz przeciwnie świadomie nie chciałam nikogo angażować, wiedząc, że kiedy znów przyjdzie mi szukać nowego miejsca na ziemi, to z całą pewnością znajomość nie przetrwa próby czasu i odległości.

Pewnie, że wprowadzając się do swojego domu marzyłam, że w nowym najbliższym otoczeniu odnajdę jakąś pokrewną duszę, że znajdę kogoś takiego, jaka Ania z Zielonego Wzgórza – Dianę. ; Niestety rzeczywistość nieco odbiega od marzeń, a nawet rzec by można że odbiega zdecydowanie: Diany jak nie widać tak nie widać, a ja choć nie mam aż tak wielkiej  potrzeby gadania co Ania, to jednak czasem i ja potrzebuję rozmowy  z kimś bliskim (oczywiście, że przede wszystkim rozmawiam z Połówką, ale czasem Połówka nie wystarczy). Może kiedyś i w śród moich sąsiadów znajdzie się ktoś z kim się tak dobrze zrozumiemy… kiedyś.

Kilka lat temu pewną część mojego życia przeniosłam na blog. W pewnym stopniu wynikało to  właśnie z tego braku realnej przyjaciółki do rozmowy, wspólnej kawy, wspólnych tematów, śmiechu i płaczu. Zaczynając nie miałam pojęcia, że w tym niby nie realnym świecie można znaleźć prawdziwą przyjaźń, ale dziś mogę to śmiało powiedzieć. Jest kilka osób szczególnie mi bliskich, takich o których wiem, że absolutnie wszystko mogę im powiedzieć, że zawsze mogę na nie liczyć i że nie przeraza ich to, ze mieszkają kilkaset kilometrów ode mnie. Tak jestem pewna, ze gdyby była taka potrzeba to wsiądą w autobus, samochód czy pociąg i przyjadą. Tak, one też wiedzą, ze mogą dzwonić o trzeciej nad ranem a ja nie odrzucę połączenia. Nie, nie ma to znaczenia, że nie wpadną do mnie wieczorem na kawę, bo tak naprawdę wpadają codziennie. Notka do porannej kawy i już wiadomo co słychać. Sms lub telefon jeśli coś pilnego trzeba powiedzieć.

Pewnie, że wolałabym, żeby mieszkały tuż za płotem, ale nie ma tego złego: zawsze to większa motywacja, żeby zjeździć kraj wzdłuż i w szerz.

Dziękuję Wam dziewczyny, że jesteście, że lubicie mówić i potraficie słuchać, że nie boicie się powiedzieć tego, co trzeba i kiedy trzeba, że nie przeraża Was odległość, że jesteście zawsze wtedy kiedy Was potrzebuję!