Moja słabość

Wahałam się długo czy pisać o tym, czy nie, no ale trudno, może właśnie jeśli napisze to będzie dla mnie jeszcze większa motywacja?

Jest to dla mnie sprawa strasznie wstydliwa, zwłaszcza że niejako moja wielka w tym wina, ale koniec z tym pora zacząć działać!

Jakiś czas temu pisałam, że byłam u lekarza…. No właśnie. Byłam u ginekologa i załamałam się już w progu, bo lekarz w pierwszej chwili pomyślał,  że jestem w kolejnej ciąży.  Wiem, że dziewczyny blogowe, które nas swego czasu odwiedziły też w pierwszym momencie były zaskoczone moim wyglądem. Nie, nie jestem w ciąży, mam problem z wagą. Z nadwagą, a nawet z otyłością, choć to słowo nie chce mi przejść przez usta ani przez klawiaturę.

Lekarz dał mi niezłą reprymendę, bo choć ja to wszystko niby wiem, że choroby, że zagrożenia to chyba jakoś i tak potrzebowałam, żeby ktoś mną potrząsnął.

Przecież pomijając już to, że źle się sama ze sobą czuję i fatalnie wyglądam, to przecież mam małe dzieci do wychowania i pora coś ze sobą zrobić póki nie jest jeszcze za późno bo cała mas chorób, którym moja waga bardzo pomaga się rozwijać czyha za rogiem gotowa zaatakować w każdej chwili.

Już jakiś czas temu szpilki, które tak uwielbiam, poszły w odstawkę, a zastąpiły je wygodne płaskie baleriny, jedyne ciuchy w jakie się mieszczę to namioty, na makijaż poranny przy dwójce maluchów nie zawsze mam czas,  a raczej prawie nigdy nie mam i w ogóle niewiele pozostało z tej Stokrotki, która kilka lat temu zaczynała pisać blog, która nosiła wtedy ubrania w rozmiarze 38, codziennie rano włosy  układała w loki, choć swoje własne naturalne są proste jak druty, nie wyszła z domu bez szpilek i makijażu i no kurcze pora do tego wrócić!

Jednak ciężko jest zacząć, zabrać się do tego w jakiś sensowny sposób. Wypróbowałam pewnie już kilka jeśli nie kilkanaście diet i tylko wytrwać jest trudno, a niestety jak tylko z diety rezygnowałam to kilogramy wracały niemal natychmiast, tylko więcej niż było na początku. I tak błędne koło się kręciło.

Tym razem postanowiłam jednak skorzystać z pomocy specjalisty, zainspirowała mnie do działania pewna blogerka, która pomimo tego że świetnie wygląda napisała o swoich doświadczeniach z dietetykiem.

Umówiłam się więc i ja na wizytę do dietetyka i tym razem mam nadzieję, że pod czujnym okiem specjalisty od żywienia i mnie się uda w końcu osiągnąć prawidłową wagę. A pracy przed nami dużo, oj dużo bo i kilogramów do zrzucenia bardzo wiele.

Pierwsza wizyta polega na rozmowie o przyzwyczajeniach, nawykach, trybie życia, o ulubionych potrawach i o tych, które za żadne skarby nie przejdą. Pani zrobiła też pomiary wagi, wzrostu oraz pomiar tym specjalistycznym urządzeniem, które wylicza ile w organizmie jest wody, ile tłuszczu i jaki jest wiek  metaboliczny organizmu i inne takie.

Dostałam zalecenia: posiłki co 3 maksymalnie 4 godziny, kolacja najpóźniej o 20, więcej snu, więcej wody, rezygnacja ze słodyczy, dwa razy dziennie produkt mleczny, dwa razy dziennie owoc i więcej warzyw, do  owsianki łyżka ziaren lub orzechów + owoc zamiast cukru. Gyby była sytuacja, ze muszę coś podjeść, albo mimo kolacji o 20 zapowiada się długi wieczór i po prostu nie wytrzymam mam pozwolenie na podjadanie… warzyw, nawet jeśli to będzie północ. I ćwiczenia jakieś, które sprawiają przyjemność, dwa razy w tygodniu po pól godziny (w moim przypadku absolutnie nie bieganie). Z tymi ćwiczeniami na razie jest najgorzej, bo trudno wykroić te pół godziny, ale i nad tym popracuję. Na następnym spotkaniu otrzymam rozpisany jadłospis, wszelkie pytania mogę pisać na maila. Zaoferowałam się też sama, ze będę spisywać co jem w poszczególne dni- wiem, ze to o tyle ważne, że dietetyk to skoryguje i powie co zmienić, co zamienić, żeby było dobrze.

Wbrew moim obawom nie jestem ciągle głodna. Pierwszego dnia tak, bo miałam jakieś takie wrażenie, że tak musi być.  Ale te trzy godziny to tak naprawdę jest tak w sam raz, żeby zgłodnieć i żeby wytrzymać też ;P A jedzenie np. śniadania o 9 i dopiero obiado-kolacji ok. 17  po prostu zaburza pracę metabolizmu. I coś w tym jest, bo moja waga po tych zaledwie 4 dniach pokazała efekt, może nie dużo, ale wiecie jaka to radość!!!

Może ktoś się przyłączy?

Na razie dla swojej wygody utworzyłam blog, w którym zapisuję zarówno spotkania z dietetykiem jak i posiłki i… efekty. Zamknięty, ale gdyby ktoś chciał się przyłączyć to chętnie zaproszę do współtworzenia;) razem będzie nam raźniej;-)