Przyjaciółki

Stokrocia ma w przedszkolu przyjaciółkę i nie wiem czy cieszyć się z tego czy nie.Głupio pytam, pewnie że się cieszyć, prawda? Otóż nie do końca....

Wczoraj kiedy odbierałam ją po południu pani ciocia powiedziała, ze musi dziś Stokrocie pochwalić bo była mega grzeczna, nie żeby zazwyczaj była nie grzeczna, ale dziś było wyjątkowo: bawiła się z Madzią, wspólnie sobie oglądały książeczki, wspólnie się bawiły, razem sobie coś tam tłumaczyły- pani powiedziała, że niemal idealna symbioza. Dodała też bardzo ważne zdanie: Lenka jest na wakacjach.

Razem ze Stokrocią w grupie jest czworo dzieci w bardzo zbliżonym wieku - różnica maksymalnie 2 miesięcy:
Madzia trochę młodsza, bardzo spokojna, cichutka dziewczynka, Stokrocia, Michałek starszy od Stokroci o 10dni - również całkiem spokojny, grzeczny, bardzo wesoły chłopiec i Lenka starsza o dwa miesiące ale straszna trzpiotka, łobuziak już z samego wyglądu w dodatku widać, że rodzice łatwo z nią nie mają, nie słucha ich wcale, tupie, krzyczy, biega, bije- ma charakterek! No i jak się pewnie domyślacie, właśnie ją sobie Stokrocia wybrała na przyjaciółkę.
A że moja Mała raczej przejawia zdolności i chęci przywódcze, tyle że nie wprowadza tego przywództwa siłą, to robi się trochę kłopot.

Ostatnio czy to rano, czy wieczorem Stokrocia zachowuje się mniej więcej tak:
Idzie do lodówki i bierze serek, a właściwie dwa serki. Stawia na stole obydwa, idzie po dwie łyżeczki.
-To dla mnie, to dla Lenki.- oznajmia
-Ale Lenki tu nie ma- próbuję ją przekonać
-Ale jak przyjedzie? Ona zaraz przyjedzie.- nie da za Chiny tego serka odłożyć, musi stać bo jak Lenka nagle przyjedzie to co będzie. to samo jest z zabawkami, kredkami, konikami, no ze wszystkim.

Jako że w naszym przedszkolu rodzice raczej nie nawiązują ze sobą żadnych znajomości (naprawdę, niektórzy nawet dzień dobry nie odpowiedzą "elyta" chyba ) a mama Lenki jest inna i zagadnęłyśmy raz czy drugi w któreś niedzielne popołudnie zaprosiłam je do nas do domu.
Oj dziewczyny, byłam przygotowana że Lenka to żywioł po prostu, ale to jednak przeszło moje najśmielsze przewidywania! Wierzcie mi obrazy ze ścian mi pozrzucała! Dosłownie! Skakała po łóżku, rozrzucała zabawki. To się posprząta, nie ma problemu zwłaszcza kiedy widziałam radość na buźce Stokroci, ale i bezradność na twarzy mamy Leny. Upomnienia nic nie dawały, nic nie docierało do niej.
W końcu Stokrocia płakała, że tamta zabiera jej zabawki, a Lena jakby na złość jeszcze bardziej.
ale ledwie wyjechały a Stokrocia zaraz znów dopytuje kiedy Lenka przyjedzie?
Najgorsze jest chyba jednak to, że zachowanie Leny jakby imponuje Stokroci i ona zaczyna ja naśladować.
Był na przykład czas, kiedy Stokrocia dotąd grzeczna nad podziw nagle ni z tego ni z owego zaczęła pokazywać język i pluć, i nie pomagały tłumaczenia ze takie zachowanie nie jest ładne, nie wiedziałam skąd się to wzięło aż pewnego dnia przyjechałyśmy po swoje dzieci jednocześnie ja i mama Lenki- wtedy zobaczyłam dokładnie te same zachowania: pokazywanie języka, plucie.
I już sama nie wiem czy powinnam próbować Stokrocię jakoś przekonywać do innych dzieci, czy może spróbować jednak zrobić coś, żeby mimo wszystko przyjaźniła się z Lenką, ale nie przejmowała od niej wszystkiego co złe. Osobiście jestem zdania, ze to ona sama powinna dobierać sobie przyjaciół od najmłodszych lat, ale... no właśnie, ale to "ale".
Któregoś popołudnia wybrałyśmy się razem z Lenką i jej mamą do pobliskiej restauracji- choć to może za dużo powiedziane, w każdym razie jeść tam dają, i jest całkiem spory kącik dla dzieci z cała masą zabawek i zjeżdzalnią na zewnątrz. Stokrocia lubi tam jeździć, zje z nami ulubioną zupkę i bawi się zabawkami, czasem i dwie godziny można spokojnie zjeść obiad, porozmawiać, a ona się bawi.
Ale z Leną było inaczej: biegała, uciekała, piszczała- Stokrocia próbowała ją naśladować, ale jednak posłuchała moich próśb. Lena widząc, że Stokrocia za nią nie biegnie, odpuściła trochę, a nawet w końcu dała się przekonać do zjedzenia zupy przy stole.
Nie wiem czy słusznie, ale mam wrażenie, że Lena po prostu nie bywa w takich "publicznych" miejscach i dlatego nie wie, nie potrafi "się zachować" czytaj usiedzieć w miejscu, zjeść zupę przy stole, nie krzyczeć.
Może wystarczy częściej je zapraszać do siebie, czy właśnie na obiad, na plac zabaw?
Absolutnie nie chcę tu się mądrzyć, ani nie chcę krytykować wychowania Lenki, ma dziewczynka charakterek, to prawda, ale jej mama chyba nie bardzo ma na nią wpływ. A może naprawdę wystarczy częściej z nimi bywać?

Stokroci ulubiona bajka, My Litle Pony mają hasło:
Przyjaźń to magia a ja bym zmieniła Przyjaźń to ciężka praca- nad sobą rzecz jasna.