O Tczewie, co kto nie wie...

Tczew.

Ręka do góry kto był.

 Jakoś nie widzę... założyć się mogę, że prawi nikt nie był. 

I gdybym nie poznała Karoliny  to też pewnie do głowy by mi nie przyszło żeby tam zajrzeć, bo niby po co? A jednak jest po co.

Chociaż byliśmy tam w sumie najdłużej to niestety nie zobaczyliśmy prawie nic, a to z uwagi na gościnność gospodarzy, którzy tak dobrze karmili że nie chciało nam się nigdzie wychodzić;)

Marzyło mi się żeby koniecznie odwiedzić Muzeum Wisły KLIK to nie byle jakie muzeum tylko jeden z oddziałów Narodowego Muzeum Morskiego. Tym razem jednak nie było nam dane, ale następnym razem po prostu od niego zaczniemy.

W Tczewie sławne są Mosty: starszy Most drogowy i nieco młodszy, ale też nie pierwszej młodości bo ponad 120 letni Most Kolejowy. Padał deszcz więc nie oglądaliśmy mostów z bliska, ale na fotografiach dostępnych w internecie robią wrażenie. 

Niestety na dzień dzisiejszy nie bardzo można je obejrzeć "z bliska" na kolejowy wiadomo się nie wchodzi bo pociągi jeżdżą, a na drogowy się nie wchodzi bo... jest uszkodzony i jest zakaz. ale remont chyba w planach? Na razie rusztowania widoczne są na charakterystycznych wieżyczkach, wiec może idzie ku dobremu....

Śliczny niewielki ryneczek oglądaliśmy tylko zza szyb samochodu, bo padało niemiłosiernie, ale w drodze nad morze warto sobie zrobić przystanek w tym miasteczku i wypić chociażby kawę nad Wisłą.

                                      

A to budynek Poczty, piękny prawda?

I Urząd Miejski.

Już przy Wiśle jest miejsce, gdzie można spokojnie usiąść i odpocząć przy kawie i widoku leniwie płynącej rzeki, można też przepłynąć się tramwajem wodnym a na zdjęciach obejrzeć miasto z lotu ptaka.

                                   

A jakie lody mają pyszne;)

 I można pospacerować wzdłuż Wisły...

Tczew był łzawy, nie tylko dlatego,  że padało co chwilę, z resztą chmury na zdjęciach są lepiej widoczne, niż to co chciałam uchwycić. Łzawy był również dlatego, ze pora rozstania nadeszła... ostatnia wspólna kawa nad brzegiem Wisły i ruszyliśmy w drogę do domu...
Pewnie jeszcze w te wakacje się zobaczymy, ale jednak żal było wyjeżdżać...

I na koniec nie mogłam się oprzeć żeby nie pokazać tego pięknisia, który nas gościł....
Nawet on na koniec łaskawie pozwolił się pogłaskać....

Hrabia Ronar:)