Najważniejsze chwile....

Dziś chciałam napisać tylko trzy ważne zdania, zdania, które sprawiły, że dziś trochę inaczej patrzę na pewne sprawy, trochę inaczej żyję.
Kiedy Stokrocia była maleńka często mówiłam: już nie mogę się doczekać, kiedy ona będzie siedzieć/chodzić/mówić.
Koleżanka powiedziała do mnie wtedy:
Nie mów tak, ciesz się tym co jest teraz, tym jaka jest teraz i pamiętaj ona już nigdy nie będzie taka maleńka!
Pamiętam tamte słowa jak dziś! i bardzo często o tym myślę i od tamtej pory nigdy nawet nie pomyślałam, że chciałabym żeby ona już to czy tamto.... chłonę ją tu i teraz, ciesze się tym jaka jest w tym momencie.
Kiedy przeprowadziliśmy się do nowego mieszkanka też jedno zdanie zapadło mi w pamięć, a nawet chyba bardziej w serce. Mamy teraz dwa pokoiki i ja tak sobie wymyśliłam, że jeden będzie taki "salonowy" a w drugim zrobimy sobie sypialnię razem z pokoikiem dla Stokroci. I tam wstawiliśmy zabawki i tak chciałam ją nauczyć, żeby bawiła się właśnie w tamtym pokoju (?!).
Któregoś dnia przyszła z puzzlami do tego pokoju "salonowego" i mówi: Mamo przyszłam poukładać puzzle? a ja mówię, ze może jednak poszłaby do tamtego pokoiku, że tam są zabawki, jej stoliczek i takie tam. P powiedział mi później kolejne zdanie, które zmieniło moje podejście totalnie, przyniosłam jej stoliczek na stałe do dużego pokoju i jak na razie nie powiedziałam więcej żeby bawiła się tam (gdzie nas nie ma).
P powiedział:
A czemu niby nie może tych puzzli poukładać sobie tutaj, czy tutaj się bawić? Czemu tak mówisz?
Wiesz, za kilka lat jeszcze będziesz chciała, żeby ona tu się bawiła, i jeszcze za tym zatęsknisz...
Podziałało i działa do tej pory...
I kolejna sytuacja. Stokrocia od swoich pierwszych dni zasypia trzymając kogoś za rękę, najczęściej mnie, ale u babci może być babcia czy dziadek a w żłobku ciocią nie gardzi. Przyznam, że czasem jest to odrobinę uciążliwe, i że mimo iż ma już te swoje 2,5 roku każdego wieczora trzeba się położyć na klikanaście czasem kilkadziesiąt minut aby dać jej rękę, aby mogła zasnąć.
I że jeśli trwa to dłużej niż kilkanaście minut to często zasypiam razem z nią i nic w domu nie zrobię, a wybudzam się dopiero jak zawoła "mlesio" (tak w nocy jeszcze pije mleko przez sen) i kąpię się zaspana w środku nocy, żeby zrobić cokolwiek taka rozespana nie mam siły i ochoty a rano mam wyrzuty sumienia że znów nic nie zrobiłam:(
I kilka dni temu P mówi, że może pora aby nauczyć ją samodzielnego zasypiania, że już jest chyba na tyle duża że może zasypiać samodzielnie. Pewnie i tak jest, ale tym razem ja doszłam do wniosku, że jeszcze tylko trochę, a sama nie będzie chciała ze mną spać i się tulić tak jak teraz, że czas biegnie tak szybko i nieodwracalnie, że nawet kosztem niepozmywanych naczyń, czy prania zrobionego dzień później zdecydowanie wolę tulić tego małego szkraba jak najdłużej się da.
I kiedy P któregoś wieczoru chciał namówić Stokrocię, aby położyła się "bez rączki" ale tym razem ja powiedziałam:
Jeszcze będziesz chciał, żeby się do nas przytulała i zasypiała z nami, ale ona wyrośnie z tego zanim się obejrzymy. Niech się przytula ile chce, jeszcze za tym zatęsknisz...
Życie jest zbyt krótkie, aby tracić je na takie chwile na jakieś prozaiczne czynności, to już się nie wróci, chwile które nam umkną zostają stracone, nie da się tego "odrobić" w żadne sposób...
Cieszmy się chwilą, tym co teraz bo nie wiemy co będzie za rok dwa, dziesięć, ba nawet tego co jutro czy co za godzinę...