Jak mieszkanie oblewałam...

Nie wiem jeszcze jak się mieszka, bo mało mieszkamy;)Jak wracamy z pracy to ledwie się człowiek obróci a tu już zmrok zapada i spać trzeba Stokrocię położyć, a jak się ją położy to czasem i człowiekowi oko się przymknie. I tak ciągle zmęczeni, ciągle w kartonach jeszcze, ale jakoś pomalutku do przodu. Kolacji nawet zrobić nie miałam siły, dobrze że P świetnie sobie w kuchni rządzi to coś tam sobie przygotował. Ja się na chwilkę położyłam i wpadliśmy na pomysł, ze najwyższy czas toast za nowe mieszkanie wznieść, a że w  lodówce (ponoć od kilku dni, przyznam, ze nie zauważyłam) chłodziło się wino musujące postanowiliśmy ów toast tymże "szampanem" wypić.
No dobrze, tylko gdzie są kieliszki?
Znalazły się w "którymśtam" z tryliona kartonów stojących w przedpokoju. Nic to, że to kieliszki do koniaku były, jakie to ma znaczenie w takiej chwili?
No i wznieśliśmy toast, ja leżąc na łóżku, P siedząc obok mnie. Upiłam łyczek i odstawiłam kieliszek, na taboret bo P mi taki mini stół przy łóżku z taboretu zrobił.
I tyle pamiętam.
Obudziłam się o 5.30 rano.
W ubraniu.
Zasnęłam i podobno nie dałam się obudzić, i jeszcze nakrzyczałam na P przez sen jak mnie próbował namówić, żebym się chociaż rozebrała. Nic a nic nie pamiętam.
P za to odpowietrzył grzejniki, wstawił pranie i skończył kuchnię!
A ja jeszcze na niego przez sen nakrzyczałam...