O weekendzie, kotlecisku i szarlotce:)

Moja babcia mawiała: kto w piątek się śmieje ten w niedziele płacze.
Coś w tym jest, po miłym i radosnym wieczorze piątkowym nadeszła zimna i płaczliwa sobota, a w niedzielę to już było apogeum:(
W dodatku za oknem zimno, deszczowo i wietrznie, po wiosennej pogodzie z piątku pozostało ledwie wspomnienie, więc i wyjść się nie chciało. Siedzieliśmy więc w domu czytając książeczki i bawiąc się w różne zabawy (np w karmienie kucyków wyimaginowanym siankiem).
Najbardziej niezwykła była jednak chwila kiedy P wziął do reki moją gazetkę (taką typowo babską) i kartkował, a Stokrocia podeszła do niego i odebrała mu mówiąc: nie citaj, to jest mamy! i mi przyniosła, a ode mnie wzięła tygodnik polityczny i zaniosła P;) Chwilę później ja z P leżeliśmy z gazetami w rekach na kanapie, a Stokrocia ułożyła się na dywanie ze swoimi książeczkami citając je, oczywiście głośno i chyba tak ze dwadzieścia minut mogliśmy się wszyscy zatopić, każdy w swojej lekturze;)
Nie powiem, strasznie przyjemne uczucie:)
Ale nie samym czytaniem człowiek żyje, był też więc obiad (tak, tak Karolinko, kotlety, a jakże:P).
Nie miałam nawet siły wymyślać czegoś bardziej wyszukanego, choć początkowo proponowałam jakieś sosy i takie tam, ale P sprowadził mnie na ziemię, więc padło na zwykłego schaboszczaka.
Usmażyłam trzy kotlety, przyniosłam na stół, ukroiłam z najcieńszego kilkanaście kawałeczków dla Stokroci a ona w płacz:
-Ja nie ściem takiego kotleta?!  Ja chcem tego!- i pokazała palcem na największego  kotleta ze wszystkich (a rzeczywiście był nadzwyczaj wielki, z kością, nie wiem, ale ze 400gr chyba ważył! w każdym razie większy był, od tej małej twarzyczki;) Z resztą zobaczcie sami:

Najpierw chciała jeść całego, ale nie dawał się utrzymać na widelcu;) później stwierdziła, że chyba lepiej będzie jeść jak nasi pradziadowie z jaskiń czyli po prostu kawał mięcha w łapę, ale też było ciężko;)

Aż w końcu kazała sobie kroić na kawałeczki i smarować masłem (to jest fanatyczka masła)

 i zjadła chyba z połowę tego ogromniastego kotleta. Nie do wiary, jak taka mała dziewczynka dała rade takiemu kotleciskowi?!

A na koniec wieczoru przytrafiła nam się niezwykła niespodzianka. Otóż wieczorem zastukali do nas sąsiedzi z góry i przynieśli cały talerz szarlotki!
Dziwne to o tyle, że mieszkają nad nami już z pół roku, ale nigdy nie rozmawialiśmy nawet, tylko dzień dobry i tyle. Na nasze oko to grupa studentów, bo kilka razy w tygodniu na górze dzieją się dość głośne imprezki, a co się działo latem;P  byłoby na kilka postów;)
Podobno ciasto jest ot tak sobie;)
A my chyba poczęstujemy ich ciastem pożegnalnym, bo wygląda na to, że nasze dni w tamtym miejscu dobiegają końca, ale ciiichooo-sza, żeby nie zapeszyć;)


PS. Dorzuciłam kilka fotek do notki o placu zabaw:)