Szacunek.

Córcia moja jest kochaniutka, to już wiecie.
Ale mnie do idealnej matki daleko, nie raz to powtarzałam i powtarzać będę zawsze. Nie ma idealnych matek, ojców, nie ma idealnych ludzi.
Moim zdaniem na szczęście.
I ja mam wady, i ja popełniam masę błędów i staram się je zwalczać, niestety z różnym skutkiem.
Wzorce wynosimy z domu, czasem staramy się poprawiać błędy, które widzieliśmy u naszych rodziców, czasami ślepo je kopiujemy, w większości nie jesteśmy przygotowani do wychowywania dzieci, nie mamy przygotowania pedagogicznego a opieramy się na miłości do dziecka, własnej intuicji i wychowaniu wyniesionym z domu rodzinnego.

Po tym przydługim wstępie przejdę do rzeczy.
Jeśli ktoś jeszcze nie czytał to zapraszam koniecznie do przeczytania krótkiego tekstu na blogu Kaan:

tamgdziesercemoje.blogspot.com

Tekst jest wart przeczytania, zastanowienia się nad tym.
Być może coś nam uświadomi, bo nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, jak nasze słowa wpływają na te małe nieukształtowane serduszka i umysły. Mną ten post potrząsnął. Dosłownie.

Za zgodą Autorki wstawiam też zdjęcie, które mówi nie mniej niż post:

Ja zdałam sobie sprawę jeszcze z jednej ważnej rzeczy: że tak często widzimy podobne sytuacje w życiu codziennym, ale nie reagujemy na nie.
No bo jak?
Bo przecież to matka/ojciec, co się będę wtrącać do wychowania? Nie powinnam, nie mam prawa. Owszem, zapewne nikt widząc podobną sytuację w sklepie nie powie matce, że tak nie powinna, ale wśród naszych bliskich, znajomych czy nie widzimy podobnych sytuacji? Tak jesteśmy wychowani, że uważamy że nie powinniśmy się wtrącać, reagować w żaden sposób, ale nikt nie każe powiedzieć rodzicowi: wiesz, ty to dziecko to źle wychowujesz. Nie absolutnie nie, możemy natomiast zwrócić delikatnie uwagę siostrze, koleżance, przyjaciółce, może podsunąć jej coś do przeczytania.
Moja koleżanka często podobnie traktuje swoją córkę. Wiecie, że zdałam sobie z tego sprawę dopiero po przeczytaniu tekstu Kaan? Nigdy nie chciałam się wtrącać, bo w końcu to ona jest matką i może wychowywać jak chce, ale przecież ona nie zachowuje się tak bo chce być złą matką. Myślę, że ona nie zdaje sobie sprawy z tego, jak jej słowa działają na dziecko i jaką krzywdę emocjonalną może mu zrobić. A może kiedy sobie to uświadomi coś się zmieni.
Przecież ona jest prostą kucharką co może wiedzieć o wychowywaniu dzieci, mimo że kocha, bo że kocha to nie mam żadnych wątpliwości . Ona nie widzi tego błędu, wiec może wystarczy jej pokazać?
Może naiwnie myślę, ale dotąd przechodziłam nad tym do porządku dziennego, teraz zamierzam coś zrobić, porozmawiać z nią delikatnie, nie wiem może wydrukuję tamten post, spróbuję jej powiedzieć, jaki to u małej pozostawia ślad, nie wiem, ale nie będę patrzeć bezczynnie.

Proszę więc wszystkich: nie patrzcie na to obojętnie, spróbujcie chociaż zrobić cokolwiek. 
Najlepiej na osobności, nigdy przy dziecku. 
Zwłaszcza nauczyciele, pedagodzy- Wy macie ogromne możliwości, bo jesteście dla nas, rodziców, wzorem, autorytetem, macie specjalistyczna wiedzę, której nam brak, zwracajcie nam uwagę na nasze błędy, pomóżcie nam się ich wyzbyć. Nie patrzcie na takie sytuacje obojętnie.

Moim największym, niestety od czasu do czasu powielanym błędem, jest to, że potrafię krzyknąć na Stokrocię. W różnych sytuacjach: kiedy piąty raz powtarzam: Kochanie nie wolno ci się zbliżać do gniazdka, że tam jest prąd, ze może jej zrobić krzywdę. Powtarzam raz, drugi, trzeci, piąty a ona z miną niewiniątka łapie kabelek i mówi: ale ja tylko włącie. 
Potrafię wtedy krzyknąć, ona płacze, ja płacze, biorę na kolana, przytulam, tłumaczę jeszcze raz i mam straszne wyrzuty sumienia.
Potrafię krzyknąć kiedy po raz enty proszę aby posprzątała książeczki z podłogi. Mówię raz, drugi, piąty, proszę, obiecuję coś jeśli to zrobi, grożę w końcu że jeśli tego nie zrobi to oddamy te książeczki kuzynowi, i kiedy słyszę po raz setny nie, czasami wybucham.
Krzyczę, ona płacze, po chwili ja tez płacze, biorę na kolana, tłumaczę na spokojnie, ale wyrzuty sumienia zostają.
Wiem, że robię źle.
Wiem.
Niestety jeszcze mi się to zdarza.
Nie jest mi z tym dobrze, czuję się okropnie kiedy tak wybuchnę, i staram się nad sobą panować.
Wierzę, że z czasem się tego nauczę.