Las

 Gdyby ktoś kilka lat temu powiedział mi, że sama po ciemku przez las będę szła i nie zejdę na zawał przy pierwszym drzewie to bym nie uwierzyła. Ale czasem nie ma wyjścia. Ja z tych bojących raczej i jeszcze w szkole średniej, kiedy zimą wracałam ze szkoły - po praktykach, które kończyły się po ostatnim kursie autobusu i trzeba było wracać do innej wsi kolejką wąskotorową. I za nic w świecie od tej kolejki sama do domu bym nie wróciła. Ja już miałam nawet opracowany plan na wypadek, gdyby któregoś dnia jednak po mnie nie przyjechali- spałabym na przystanku, bo żeby nie wiem co sama bym nie przyszła. Plan był trochę dziurawy, bo na dobrą sprawę przystanku tam nawet nie było, a jedynie tablica iformująca o nazwie stacji, ale przecież nie o planach i zamarznięciach miało być tylko o lesie. Przyszło mi więc dziś przez las iść. Las mały i własny. I znam go jak własną kieszeń przecież, i do drzew zdarza mi się gadać, ale zawsze w takich chwilach czytaj ciemno jak ....... no ciemno, cicho jak makiem zasiał, każdy krok słychać bardzo wyraźnie, każdy szum, każde stuknięcie, każdy prześwit wydaje ci się światełkiem, i masz wrażenie że z tej cichej ciemności obserwują cię jakieś oczy... i mnie się zawsze w takich chwilach przypomina, nie nie żadna wesoła historyjka podnosząca na duchu i dodająca odwagi, a skąd. Odwrotnie zupełnie: Przypominam sobie historie tych ziem. Straszną. Wojenną, powstańczą.  Ale dziś mimo wszystko nie puściłam się biegiem i to wcale nie dlatego, że kosiarkę przed sobą pchałam (nie pytajcie co można robić z kosiarką po ciemku w lesie), tylko te "oczy leśne" jakieś takie spokojniejsze, nie zastraszające, nie nachalne. Ale jutro, w dzień, pójdę sprawdzić, czy obok polanki z konwaliami naprawdę stoi pniak czy tylko mi się wydawało. Cos stało tam na pewno, ale przecież nic innego oprócz zapomnianego pieńka (jak drzewo choruje, co niestety zdarza się, i trzeba je ściąć często zostawiamy wysoki pień, aby robakolubne ptaki miały co jeść)  być tam nie powinno.