Dlaczego zamykam drzwi... albo strachy na lachy...

Kurcze jeszcze mi się ręce trzęsą.... To zdecydowanie lepsze niż kawa;-0

Kiedy mieszkałam na swojej rodzinnej wsi prawie nigdy drzwi nie zamykało się na klucz, zamykało się tylko na noc, jak się spać już wszyscy kładli a w dzień tylko kiedy wychodziliśmy wszyscy na dłużej (do miasta, do kościoła) a i tak wtedy klucz zostawał gdzieś blisko, a czasem niemal na widoku. Trudno mi się było przyzwyczaić do ciągłego zamykania na klucz mieszkania, kiedy zaczęłam pomieszkiwać w różnych miejscach, ale jednak jakoś się tego nauczyłam.
Kiedy się przeprowadziliśmy na te swoją obecną wieś bardzo mi się to podobało, że spokojna okolica, że znów będę mogła wyjąć klucz z zamknąć a zamykać tylko na noc.... i tak było przez pewien czas.
Żeby spotkać nas w ciągu dnia w domu to, w zasadzie jeśli nie jest to weekend, to któreś z dzieci musi być chore, inaczej od rana do wieczora nas po prostu nie ma. A jeśli dzieci są chore to jestem z nimi ja sama. Jakoś niedługo po wprowadzeniu się była taka sytuacja kiedy byłam w domu sama z dziewczynkami i przyszedł do mnie jakiś facet, nie mam pojęcia kto to był,  co prawda może i nazwisko podał, przedstawił się jako sąsiad "o stamtąd" ale skąd mnie wiedzieć czy to sąsiad czy nie, nie pamiętam już czego chciał, ale pamiętam że koniecznie chciał wejść do środka i wpychał się tak strasznie, że z pomocą przyszli mi pracownicy, którzy coś kopali tuż przy wejściu. Szczęście, że byli i że zareagowali tak szybko.
Od tamtej pory zamykam zwłaszcza jak jestem z dziewczynkami sama i również w ciągu dnia.
Później znów była taka sytuacja, ze przyszedł jakiś sąsiad. Ten przyszedł trochę pijany, ale przyszedł, zastukał do drzwi, przedstawił się no i zaczął mi coś opowiadać, że jak dobrze, ze to normalni ludzie kupili, bo to tak niszczało, że dawny gospodarz to by się cieszył, że tak tu się remontuje, i tak dalej i tak dalej, to grzecznie pana próbowałam przeprosić, ze nie mam czasu na pogawędki na schodach- do domu go nie wpuściłam- może to i niezbyt ładnie, ale nie i już- bo mam małe dzieci w dodatku chore i muszę wracać, ale on gadał i gadał i nawet oferował, ze jakby coś to on mi pieniądze pożyczy jak będę w potrzebie, więc wiecie ilość promili musiała nie być mała. Ja myślę, że on absolutnie złych zamiarów nie miał, jedyne to dla odwagi wypił sobie, ale było mi jakoś nieprzyjemnie, bo w końcu dosłownie przed nosem zamknęłam mu drzwi i klucz przekręciłam a on jeszcze kilka minut za klamkę szarpał zanim sobie poszedł. No ale ot był biały letni dzień tak w jednym jak i w drugim przypadku.
Wraz z nadejściem wiosny znów mamy dwóch pracowników w podwórku, którzy sobie nocują w budynku gospodarczym, są bez auta więc jak potrzebują na zakupy to jadą ze mną lub z P.  Dziś wypadło na P, który zaraz po powrocie z pracy i zjedzeniu obiadu zebrał chłopaków i pojechali. Przed wyjściem przypomniałam mu, żeby zabrał klucz bo ja się zamykam, zwłaszcza jak zostajemy same, Uśmiechnął się, wiem, że może trochę się dziwi, że mam "manię zamykania", wiem, ze nie rozumie czemu kiedy jest już ciemno boję się pójść do pracowni sama, czy do pralni z praniem. Przy wejściu na podwórko mamy trochę krzewów i jest tak ciemno, lampa na domu jest dosyć jasna, ale akurat tej części nie oświetla, podwórko jest otwarte, bo nie mamy jeszcze bramy, furtki, nie ma kawałka ogrodzenia. Ja się boję, bo nie widzę co na tym ciemnym fragmencie się dzieje. No pewnie, że jak muszę, to pójdę, nie jestem aż tak spanikowana, ale jest to dla mnie nieprzyjemne i jak mogę to unikam*.
Dziś pojechali, dziewczynki zasnęły, a ja miałam się wziąć do pracy, ale najpierw postanowiłam zadzwonić do taty, do siostry, a najczęściej jak rozmawiam to chodzę sobie po domu. I tak chodzę i zerkam przez okno, a pod budynkiem gospodarczym stoją trzy ciemne postacie i tylko im się papierosy świecą. W pierwszej chwili pomyślałam, że może wrócili, co prawda krótko jakoś, ale widocznie się tak zagadałam, że straciłam poczucie czasu, albo czegoś zapomnieli i musieli wrócić z drogi. Rozłączyłam się z siostrą i wybrałam nr P, odebrał od razu, otworzyłam okno tarasowe (tu się łatwiej schować w razie czego, drzwi są szklane, wszystko widać i mówię do niego od razu, ze mi trzech facetów po podwórku chodzi. Faceci zaś najspokojniej w świecie próbowali zajrzeć w jedne drzwi, później poszli do wiaty, gdzie stoi moje auto, a później poszli za garaż, gdzie stoi mój staruszek samochód, który jest sprawny i świetny, ale stary, sprzedać szkoda, bo za grosze, tak czy inaczej stoi sobie i wygląda i oni tam się pokręcili chwilę po czym zniknęli w ciemnościach.
P cały czas na linii. Wyszłam (na boso) na schody w jednej ręce trzymając telefon a w drugiej drzwi od okna i czekam aż się cienie postaci pojawią w tym miejscu gdzie właśnie furtka kiedyś będzie, bo skoro nie wracają w tę stronę, to albo przeskoczą przez siatkę, albo wyjdą wjazdem, no i się pokazali kierując się jakby nigdy nic do ulicy. Jakby w ogóle mnie nie zauważyli, nie słyszeli w co wątpię. Krzyknęłam do nich "halo" bo tylko to mi do głowy przyszło, zatrzymali się nawet, ale w tym ciemności tylko cienie były widoczne, jeden przysunął się trochę w stronę światła, to jeden z sąsiadów tak mi się zdaje.
-A bo my pani S. to ten samochód chcielibyśmy kupić- powiedział cień podobny do sąsiada. Chyba faktycznie sąsiad, skoro zna moje imię.
-Nie jest na sprzedaż.
-Ale dlaczego?
-Bo nie, jest mi potrzebny.
-Ale do czego?
-No jak do czego? Do jeżdżenia.
-Ale przecież ma pani lepszy.
-Ale on nie jest na sprzedaż.
-A chłopaki to gdzie są?
-Śpią.
-A śpią?
-No tak, śpią.
I poszli sobie...
No kurcze, teraz P będzie miał ze mną urwanie głowy, bo nie dość że będę mu głowę suszyć o tę bramę, to jeszcze pewnie o jakąś lampę oczojebną, co by mi się to żadne wycieczki w nocy po podwórku nie szwendały.
Ja na prawdę do sąsiadów nic nie mam i chciałabym z nimi dobrze żyć, no ale czy to nie jest dziwne, ze przychodzą sobie po ciemku i łażą po podwórku? No niechby nawet do tych budowlańców chcieli przyjść to niech tam sobie przyjdą, ale jak jest u nich ciemno to po co się dobijają? A nawet jak już się podobijali to po co tam leźli do samochodu, za budynki?
Jeden sąsiad jest w porządku, jest ciekawy co i jak robimy to po prostu przychodzi jak jesteśmy, czasem na kawę, czasem na piwo, gadamy, oglądamy i jest ok, a może to ja jestem jakaś dziwna?



* Wczoraj P mnie zapytał:
Ale czego ty się tak naprawdę boisz? I palnęłam mu bez zastanowienia, ale jak się nad tym głębiej rozkminiłam, to to rzeczywiście może być odpowiedź. Otóż jak byłam mała (myślę, ze nie jestem w tym osamotniona, ale pewnie ni w każdym zostawia to jakiś ślad) to u mnie w domu często się dzieci straszyło: babą jagą , południcą,  czarownicą, później czarną wołgą czy innymi strachami (wyobraźnia ludzka jak głupota nie ma granic) itp, pamiętam, że dla mnie to było straszne przeżycie, długo oj bardzo długo nie weszłam sama do pokoju dziadków, gdzie przy suficie wisiała baba jaga na miotle,  a jak chodziłam do szkoły średniej i raz w tygodniu wracałam kiedy od jesieni do wiosny było ciemno to za chiny do domu sama nie wróciłam i musieli po mnie na przystanek wyjeżdżać) myślę, że do dziś zostało we mnie to nieprzyjemne uczucie i choć wiem, że z tych krzaków nie wyskoczy Baba Jaga, to mam poczucie, że jednak coś lub raczej ktoś wyskoczyć może. Dlatego u nas absolutnie dzieci się niczym nie straszy, no chyba tylko tym, że się zabawki do kosza wyrzuci jak tak będą leżeć na środku pokoju, ale dziadek czasami ma takie powiedzonka: nie idź tam, bo cie baba jaga złapie.
Ech temat rzeka....