Niekończąca się opowieść...

Tytuł dotyczy remontu, który przyjął niekontrolowane rozmiary, tak że w pewnym momencie można było uznać, że mamy stan surowy otwarty (bez okien, bez podłóg, częściowo bez tynków). Już nawet mówimy, że jedziemy na budowę, bo to faktycznie tak wygląda.
Oczywiście sami podjęliśmy decyzję, że od razu robimy jeszcze to czy tamto, nie żeby nas coś niespodziewanego zaskoczyło,  po prostu przemyśleliśmy jeszcze raz wszystko i zamiast zrobić jakkolwiek i się wprowadzić, a później mieszkać jeszcze przez parę miesięcy w nieustającym remoncie, to wybraliśmy opcje, że robimy jak trzeba i teraz się przemęczymy kilka tygodni dłużej, a jak już się w końcu wprowadzimy, to będzie chwila względnego spokoju w remontach (względnego, bo do wymiany będzie też dach, ale to już na pewno nie zimą;-) aż tak szaleni nie jesteśmy).
I wiecie co, to już zaczyna naprawdę fajnie wyglądać. Są takie elementy, co do których początkowo mieliśmy trochę obaw, a wyszło wow!
Już się nie mogę doczekać tej chwili, kiedy siądziemy sobie razem z kubkiem kawy we własnym miejscu. I nie mogę się doczekać, kiedy tą kawą będę mogła poczęstować gości, bo mam nadzieje, że nasz dom zawsze będzie przyciągał do siebie ludzi;)
No dobrze, ale wracajmy na ziemię, bo póki co, to gości zaprosić się nie da, a kawę pijamy z budowlańcami, ściany mamy rozryte (kładziemy nową instalację) podłogi nie założone (wiadomo podłogi dopiero jak się ściany załata), w łazience buduje się ostatni fragment ścianki i lada chwila będzie gotowa aby położyć płytki, kuchnia jak się elektrykę skończy też do płytek gotowa. Generalnie to od tygodnia w tych kablach siedzimy, ale mam wrażenie, że jak to się skończy to już pójdzie migiem.
Na razie mieszkamy więc w stodole, to znaczy nasze wszystkie rzeczy mieszkają w stodole, a my mieszkamy "po kątach" ja z dziećmi u taty, a P pomieszkuje to tu to tam. Oj bardzo to niekomfortowe, ale nie to jest najgorsze w tym wszystkim.
Dorosłe dzieci nie powinny mieszkać z rodzicami, oj nie powinny!!!
Każde ma swoje przyzwyczajenia, swoje poglądy na pewne sprawy, raz w tygodniu, czy nawet rzadziej się widzieć i jest super, ale mieszkać? O nie, co to to nie. W trosce o dobre relacje rodzinne: NIE.
I muszę się Wam czymś pochwalić: mimo ostatnich zawirowań w życiu osobistym, mimo szpitala, remontu, wyprowadzki, dojazdów po stokilka km udało mi się domknąć pewną bardzo ważną sprawę, choć przyznaję, że jeszcze w to nie do końca wierzę: złożyłam pracę dyplomową! Czekam na informację o terminie obrony, wstępnie mówi się o początku marca...

I dziękuję, że wciąż tu jesteście, mimo iż mnie prawie nie ma, że zaglądam do Was nie zostawiając żadnego śladu... niedługo się to zmieni, obiecuję;-)

PS. Taki widoczek mam za oknem: