Szpitalne wieści

Co usiądę, żeby napisać to albo M się obudzi, albo z inhalacją przyjdą, albo z zastrzykiem, termometrem, a jak akurat nikt nie przychodzi to internet traci zasięg.
Jest już dobrze. Dziś osłuchowo było dobrze, jeśli poprawa będzie następować w takim tempie jak do tej pory może na koniec tygodnia uda się wyjść do domu.
Marysia jest bardzo dzielna, ale myślę, że jeszcze z jeden dzień i na jasny fartuch będzie reagować płaczem. Nie straszne jej nebulizacje, nie płacze, w nocy nawet się nie budzi więc się inhalujemy na śpiąco, pulsonometr też znosi bez płaczu, ale już się nie uśmiecha do pielęgniarek tak, jak to było na początku.
Najgorsze jest oczyszczanie noska, po tym ciężko ją uspokoić i jeszcze długo później marudzi.
Dziś miała RTG, jutro będzie wiadomo co dalej.
Odstawiono jej też jeden lek wziewny.
Ja mam łóżko w sali z nią (bo niektórzy dopytywali czy mam gdzie spać), większość sal jest przystosowana do pobytu matek z dziećmi, ale łazienki są dwie na cały oddział.  Oddział piękny nie jest, ale nie można też powiedzieć, że jest jakoś bardzo źle: ciasno i biednie: obrzeże z szafek poodpadało, pościel ma dziury, w łazienkach ani mydła ani papieru, ale czysto jest, a to najważniejsze.
Stokrocia za to radosna, bo z dziadkiem to ma dopiero labę! Nie dość że dostaje słodycze (WRRRR!!!!) to jeszcze ogląda bajki ile chce. No cóż jakoś trzeba jej wynagrodzić i zająć ten czas.