Słodka codzienność

Leci sobie to nasze życie szybciej niżbyśmy sobie tego życzyli.
Marysia ma już ponad 6 tygodni! Kiedy to zleciało?
Przecież dopiero co w brzuchu jeszcze była...

Jest cudna, słodka i spokojna. Jedynie, kiedy odkryje, że ma pusty brzuszek, płacze. I to nie tam, że sobie pochlipie, a krzyczy tak, że słychać ją pewnie na całej ulicy. Wszystko inne: mokry pampers, znudzenie, niemożność zmiany pozycji - wszystko da się wytrzymać, byle nie głód.
Głód ma być zaspokojony NATYCHMIAST! I wierzcie mi, mimo że taka maleńka wie jak się o to skutecznie upomnieć.
Będąc w ciąży martwiłam się małą ilością ruchów, ale widać Mała przeniosła swój "styl życia" z brzuszka do świata pozabrzuszkowego: śpi, śpi i jeszcze raz śpi. Budzi się głównie na jedzenie i nie daje się nakarmić przez sen. Teraz już więcej się rozgląda, wpatruje się w czarno-białe książeczki, próbuje się uśmiechać, próbuje też wydawać dźwięki, ale na to jeszcze trochę musimy zaczekać. Za to tak, jak i kiedy byłam w ciąży rozbudza się wieczorem tak ok 20 i do 22-23 chętnie by "rozmawiała" z otoczeniem, ale za to jak już zaśnie, to budzi się tylko raz, wypije mleko i śpi do rana, są jednak wieczory kiedy płacze, krzyczy, macha rączkami, jest taka wtedy zdenerwowana, niby chce jeść, a nie chce chwycić smoka butelki, wtedy tylko noszenie ją uspokaja, ale jak już się uspokoi to śpi, budzi się tylko raz, więc nie ma co narzekać.
Nie lubi zasypiać w ciemności.
Nie lubi leżeć na brzuszku, ale na brzuszku lubi spać- śpi wtedy od karmienia do karmienia.
Przyporządkowała sobie chyba też nas do poszczególnych ról: za Stokrocią wodzi oczkami z zaciekawieniem, przyzwyczaiła się już do jej pisków  i śmiechów, szuka jej wzrokiem, uśmiecha się do niej, do P uśmiecha się bardzo często, kiedy ten do niej zagaduje, za to ja... no cóż, ja mimo że mówię, noszę, śpiewam, przebieram, kąpię to i tak najbardziej jestem kojarzona przez Marysię jako ta "od jedzenia" bo żebym nie wiem jak do niej gugała, to zdecydowanie częściej zamiast uśmiechem odpowiada mi takim charakterystycznym "mlam, mlam":-)
Stokrocia bardzo jest dumna, kiedy razem z Marysią zawozimy ją do przedszkola. Nie jest zazdrosna, ciągle chętnie pomaga, trzeba tylko trochę uważać, bo chętnie też głaszcze Małą, czy trzyma za rączkę, a wiadomo że jednak dziecko nie ma takiego wyczucia i trzyma raczej jak lalkę.Ostatnio też koniecznie chce ja brać na ręce, czeka na szczęście aż sama jej ja położę na kolanach, wie, że Marysia jest za ciężka, żeby sama mogła ja unieść. Dziś nawet całowała Małej stópki, kiedy ją rano przebierałam, słodki widok:)
Jedynie wieczorem, kiedy jest już bardzo zmęczona, robi się bardzo marudna i wtedy bawić się-nie, iść spać- nie, przytulać -nie, czytać książkę- nie i tak przez kilka minut, po czym nagle jednak przychodzi z książką, przytula się i idziemy spać.
Niestety z zasypaniem mamy straszny problem, czasem trwa to nawet półtorej godziny! Przytula się ale nie może znaleźć swojego miejsca, wierci się i kręci, ostatnio to wygląda tak, że leży Stokrocia, w środku Marysia i z brzegu ja, i niestety ale zdarza się, że najpierw zaśnie Marysia, później ja, a Stokrocia na końcu.
Jakieś pomysły może? Chętnie skorzystam, bo nie powiem takie usypianie przez kilkadziesiąt minut nie służy ani jej, ani nam!
A jak dziewczyny zasną mamy chwilę czasu dla siebie, ale szczerze mówiąc to oboje padamy ze zmęczenia. P teraz więcej pracuje, ja niby "siedzę" w domu, a Mała w ciągu dnia jest grzeczna, a też wieczorem jestem padnięta.