O Osiole i puzzlach czyli o Stokroci.

Jestem, jestem;)
Potrzebny mi był urlop od bloga, ale koniec już przynudzania o tym, bo tyle się dzieje, że nie nadążam normalnie.
Stokrocia rośnie jak na drożdżach, choć przysięgam, że nie dokarmiam jej drożdżami! Ale jak ja byłam mała, no chyba starsza niż ona teraz, bo pamiętam, to lubiłam drożdże, serio. Lubiłam sobie łamać po kawałeczku i zjadać... Może stąd te moje 176cm...?
Ale jak już mówiłam Stokroci nie dokarmiam a ona rośnie i rośnie. Właśnie spakowałam kolejny zestaw za małych ubranek, nie mówiąc już o bucikach, które potrafią być za małe dwa tygodnie po kupieniu...
I już nie wygląda jak mały bobas tylko jak mała urocza dziewczynka, a ile ma w sobie wdzięku! Ten jej uśmieszek potrafi stopić niejedno lodowe spojrzenie;)
Mówi wszystko, a im trudniejszy wyraz tym chętniej go zapamiętuje, mamy wiec w słowniku między innymi: lekkomyślny, przedszkolaczek, niemożliwe, niesamowite, konduktor, układanki. Żadne słowo jej nie obce, a używanie słowa lekkomyślny czy niesamowite przyprawiło mnie w nie lada zdziwienie skąd ona to zna?!
Pokochała też puzzle. Kiedy kupiłam jej pierwsze, niestety niedostosowane do jej wieku, ale nie było innych, Połówka stwierdził, że chyba oszalałam, i że jak to puzzle takiemu małemu dziecku, z przecież tylko ja zniechęcę, ale ja widząc jej zamiłowanie do wszelkich układanek gdzie trzeba coś dopasować i gdzie trzeba wytężać pamięć i kojarzyć postawiłam wtedy na swoim, ryzykując, że dziecko się zniechęci. Nie zniechęciła się jednak, uwielbiała patrzeć jak się je układa, i próbowała sama, choć 15 kawałków to zdecydowanie za dużo dla niespełna dwuletniego malca. Kiedy więc P znalazł puzzle składające się z 6 elementów kupił je i to był strzał w 10, Stokrocia układa, dopasowuje i cieszy się bardzo, a Matka jeszcze ja podpuszcza i kiedy mała przychodzi żeby jej ułożyć to biorę puzelek i wkładam go nie tam gdzie trzeba, na co Stokrocia natychmiast reaguje: Mamo, to nie tutaj! Zobać tu pasuje! ;) I tym oto sposobem dziecko woli układać samo nić ćwiczyć Matkę, która nie umie układać;)
Mamy też nowego domownika: Osioła (nie poprawiać).
Osioł mieszka z nami od niedzieli, jest czerwony i przybył z nami z festynu: już wychodziliśmy, kiedy spojrzenia Osioła i Stokroci się spotkały, miłość była od pierwszego spojrzenia i co najważniejsze wzajemna. Pierwszą noc musiał nawet zasypiać z Małą i każdego ranka muszę ją przekonywać ze zabranie go do przedszkola nie jest dobrym pomyslem....
Może na dziś wystarczy, nie da się jednym wpisem wszystkiego ogarnąć.
Przygotowuję się też do przywrócenia do życia bloga zamkniętego- roześle znów zaproszenia, bo tamten blog razem z głównym odszedł w niebyt.
Do napisania, trzymajcie się Duszki;)