Blogowy początek weekendu...;)

Weekend był bardzo intensywny.

I bardzo odleglościowo zróżnicowany, że tak powiem.

Na trzy notki najmniej;)

Najpierw odwiedziny u jednej z blogowych duszyczek- Joasi niepiszącej jak na razie bloga ( mam nadzieję, ze kiedyś się to zmieni), ale czytającej i będącej zawsze blisko. 

To ona kiedyś publikowała moje notki, kiedy ja bez dostępu do Internetu byłam;) Od początku, kiedy zaczęłyśmy pisać tak bardziej prywatnie chyba się zaprzyjaźniłyśmy. Wspólny język nawiązałyśmy bardzo szybko.  A zaczęło się chyba tak na poważnie od stroju pirata, który blogowa ciocia Joasia przysłała Stokroci, a Storkocia i tak na bal zachorowała;(

Ale wiadomo jak to jest kontakt internetowy czy telefoniczny to jednak nie to samo.  No i ona mnie chyba jednak trochę lepiej znała, bo czyta blog, a ja Ją tylko z komentarzy, ale jak widać czasami warto zaufać…

Poznałam jej rodzinę: Synka-gadułka jeju! Raz tylko spotkałam dziecko, które mówiło podobnie dużo!

Synek mówi cały czas, bez przerwy! O wszystkim! Wymyśla cale historie! Wymyśla zabawy! Z tym dzieckiem nie można się nudzić! Kreatywny bardzo! Przy czym jest ciągle w ruchu, ba w biegu! Zaopiekował się natychmiast Stokrocią, która była z początku tak onieśmielona, ze nawet nie chciała lali, którą nowy kolega jej podarował. Później już bawili się wspólnie, na huśtawce, w piaskownicy, biegając po trawie czy wdrapując się po drabinie- wszystko pod naszym czujnym okiem, spokojnie ;P choć sielankę zepsuła wojna o piłki! Bo choć były dwie to każde chciało tę samą;)

I o jąćkę.

Bo jak podczas spaceru Stokrocia nie chciała trzymać się za rękę a synek Joasi i mnie i swoja mamę za rękę trzymał to w Stokroci się jednak coś przełamało! Wybuchnęła niepohamowanym płaczem i krzyczała: to moja jąćka! To moja mama! Na szczęście szybko jej przeszło;)  

Córcia Joasi to już młoda dama, wiadomo nie będzie siedziała ze staruszkami;)

A sama Ona… no dziewczyny!

Wiele bym dala za taką figurę! A te ciemne włosy… I ten uśmiech, taki radosny, promienny i szczery.  Do tego należy dodać, że jest bardzo otwarta i ciepła. W jej domu czuliśmy się bardzo swobodnie i swojsko. Tak rodzinnie.

I poproszę przepis na te wyśmienite rogaliki, nie myśl Kochana, że się wymigasz! Już je widzę w stu rożnych wersjach… mmm pycha!