Blogging every day: day 2 :-) Gadułkowo;)

Trzeba chyba jednak zebrać się i napisać co nieco.
Jak sie powiedziało A to trzeba i B powiedzieć, wczorajszy post był zgodnie z zaleceniami Moaa krótki, ale przecież co dziennie nie będę pisała że mi sie nie chce;)
Nie jest tak, ze brak mi energii czy coś.
Dzieje się dużo, nie mam żadnego "bezsłońcowego" dołka, tylko z pisaniem mi jakos nie po drodze.
Niby siadam i niby piszę tylko jakoś się to nie klei.
Zapisuje w roboczych i zamykam.
Już kilka takich postów "zroboczyłam" ale do publikacji się "toto" nie nadaje.
W garsć sie trzeba wziać wiec i coś stworzyć.

Stokrocia wczoraj ze mną do domu w końcu wróciła. Wiem, jak bardzo lubi spędzać czas u Dziadków, ale juz chyba i ona tęskniła za mamą i domem.
Są też minusy tej swobody : przede wszystkim nauczyła sie wymuszać wszystko płaczem i krzykiem.
Na Dziadków działało, na mnie nie. Mam nadzieję, że dzień, dwa i wróci do normy.

I gada, gada cały czas.
I "po swojemu" i tak że zrozumieć doskonale można o co chodzi.
A przy tym robi się już mała mądralińska:
***
Babcia pomaga jej założyc butki a ona mówi:
Nie pomagaj, maś sioje buciki.
***
Je swój ulubiony owoc czyli granata, a w granacie wiadomo głównie pestki. W pewnym momencie przestała jeść wyjmuje pestkę z buzi i mówi:
Chyba kanieńcik.
***
Wczoraj dostałam od Córci laurkę i mówię do niej:
Sama taką śliczą laurkę mamie zrobiłaś?
Tak i ciocia Kasia.
Ciocia Kasia Ci pomagała?
Tak, pomagła.
Ale ty jesteś kochana córeńka, śliczne serduszko wykleiłaś, dziękuje Ci bardzo kochanie. Jesteś kochaniutka.
Dziekuje.

Na stole stoi butelka z woda, Stokrocia woła pić ale w szklaneczce ma swoją herbatke, podaje jej wiec szklankę ale ona pokazuje wyraźnie na butelkę.
Biorę więc butelkę do ręki i udaję ze nalewam do szklaneczki i podaję jej na co ona:
Nie otelaś! (nie otwierasz)
Moja mała mądrala, widać już że nie da się oszukać byle czym;)