Kopciuszek...

Nie, nie ani nie wystawiamy żadnego przedstawienia ani tym bardziej nie nawiedził nas żaden książę na białym tudzież innym rumaku. Bez rumaka też nie.
Wczoraj miałyśmy jakiś "dzień świra" z powodu butów, ale od początku:
Do żłobka (o reakcjach i relacjach żłobkowych będzie później) miałyśmy wyjść kilkanaście minut wcześniej żeby sprawdzić reakcje Małej na inną ciocię, odrobinę już spóźnione, bo Stokrocia oczywiście akurat dziś spała znacznie dłużej niż zwykle, ubieram ją szybciutko do wyjścia, sięgam po buciki i.... jest tylko jeden. Przeszukiwanie naszego wcale przecież nie za dużego pokoiku. Pod łóżkiem i za łóżkiem, za szafkami, w łóżeczku, w końcu nawet w ubrankach przygotowanych do prania, no wszędzie i nie ma. Jak kamień w wodę. Idę wiec do szafy gdzie mamy różne buciki i te za małe i te za duże... Niestety okazuje się, ze te za duże też już za małe.... Po prostu pięknie. Wciskamy jedyne, w które jeszcze nóżka weszła i jedziemy do żłobka. Przebieram Stokrocię szybciutko, sięgam na półeczkę z butami i... oczywiście pusto. Przebiegłam szybciutko korytarz zaglądając na pozostałe półeczki, bo czasem przez pomyłkę ubranka czy buciki po spacerze trafiają do sąsiada, ale nie tym razem. Do sali, więc wchodzimy boso.... Zabieram za małe buciki, w których Młoda przyjechała, bo jeszcze jej wcisną i będzie się musiała na spacerze męczyć, od biedy to te "po żłobku" na spacer się nadają, bo są to pantofelki tyle ze chyba trochę dziś na nie było za zimno. W porze śniadania popędziłam wiec do najbliższego sklepu, aby kupić jakiekolwiek buciki, a ze i tak miałam odwiedzić żłobek, aby porozmawiać o dzisiejszym poranku, to przed spacerem Stokrocia powinna mieć buty:-) Kupno butów dla Małej to materiał na kolejny post niemalże, jest to niemożliwe, aby kupić dobre bez przymierzenia, no, ale nie bardzo miałam alternatywę. No tak mogłam przełożyć buciki w szatni od dziecka obok, ale jakoś nie przyszło mi do głowy, hi hi:-P
Tak czy inaczej buciki dostarczyłam na czas.
Po południu przyszłam po Małą, z sali pani ciocia Kiga ją przyniosła na rękach w jednym buciku, bo... drugi gdzieś zaginął:-P Ubieramy w szatni kurtkę, czapkę, schylam się po buty... Chyba nie muszę pisać, że były... o dwie polki dalej:-) Oczywiście, co się okazało, ze za duże... Ale nowe wiec Stokrocia w samochodzie rozpracowywała nadzwyczaj łatwy sposób zdejmowania. Wysiadłyśmy z auta, ona koniecznie (jak wszystko ostatnio) idzie sama, poszłam zamknąć bramę i po chwili biegłam za nią, a ona radośnie uciekała trzymając buta w dłoni....
Po powrocie do domu poszukiwanie porannej zguby od nowa i już na spokojnie. Wszędzie, dosłownie wszędzie nawet tam gdzie było to kompletnie nie możliwe. Tym bardziej, ze przedwczoraj przyniosłam ją śpiącą z samochodu i nigdzie nie biegała ani wczoraj wieczorem ani wczoraj rano.  Z przypominaniem sobie wszystkich czynności od wczorajszego wieczoru i nic.
A jednak znalazł się:
Bucik jest zapinany na   rzepy... Ja mam szlafrok frotte... I bucik wisiał sobie cichutko w łazience na dole szlafroka...