Minuta ciszy po Wisławie Szymborskiej...

Odeszła ważna osoba, bliska wielu ludziom, wielu sercom.
Osoba skromna i cichutka a jednocześnie wieka i krzycząca.
Jej wiersz choćby jeden, choćby fragment słyszał, czytał, zna zapewne każdy z nas.
Lubię Jej wiersze.
A poniżej mój szczególnie ulubiony....

"Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej

A ty dokąd,

 Tam już tylko dym i płomień!

 - Tam jest czworo cudzych dzieci,

 idę po nie!

 Wiec, jak to,

 tak odwyknąć nagle

 od siebie?

 od porządku dnia i nocy?

 od przyszłorocznych śniegów?

 od rumieńca jabłek?

 od żalu za miłością,

 której nigdy dosyć?

 Nie żegnająca, nie zegnana

 na Pomoc dzieciom biegnie sama, patrzcie, wynosi je w ramionach,

 zapada w ogień po kolana,

 łunę w szalonych włosach ma.

 A chciała kupić bilet, wyjechać na krótko,

 napisać list,

 okno otworzyć po burzy, wydeptać ścieżkę w lesie, nadziwić się mrówkom, zobaczyć jak od wiatru Jezioro się mruży.

 Minuta ciszy po umarłych czasem do późnej nocy trwa.

 Jestem naocznym świadkiem lotu chmur i ptaków, słyszę, jak Trawa rośnie

 i umiem ja nazwać, odczytałam miliony drukowanych znaków, wodziłam teleskopem

 po dziwacznych gwiazdach,

 tylko nikt mnie dotychczas nie wzywał na pomoc

 i jeśli pożałuje

 liścia, sukni, wiersza -

 Tyle wiemy o sobie,

 ile nas sprawdzono.

 Mowie to wam

 Ze swego nieznanego serca."