Porodowo po raz pierwszy;)

 Biłam sie trochę z myślami pisać o porodzie czy nie.
No bo to jednak takie osobiste.
Ale przecież Wy też jestescie moje osobiste koleżanki;)
Troche to jednak tak jakby cos niesamowicie wlasnego, osobistego pokazywać światu.
Pozwólcie wiec, że gdybym się z tym bardzo źle czuła, to usunę te notki na temat porodu.
Bo będzie o wszystkim i bardzo osobiście.
Bo albo opisać wszystko, albo nic.
Tak pamiętnikowo, bo chciałabym kiedyś móc tu wrócić, przeczytać przypomnieć sobie wszystko, bo czas tak szybko biegnie,  a bloga traktuje chyba trochę jak pamiętnik

Ale że mam troche ograniczone możliwości internetowo- czasowe to pojawi się to w kilku częściach.

No więc, część pierwsza bedzie opisem podróży do szpitala.

Przyjście na świat Stokroci wspominam bardzo dobrze.
 Dzieciątko moje przyszło na świat przez planowane cesarskie cięcie, dlatego mniej sie stresowałam, do szpitala jechałam,chyba nawet można powiedzieć,  że wyluzowana.

Umówione byłyśmy w szpitalu na konkretna datę i godzinę.
Położna zaleciła abym rano porobiła troche zakazanych do tej pory rzeczy, co by akcję troche sprowokować, no więc od rana robiłam wszytko co w ciąży było mi zakazane czyli najpierw bardzo ciepła kąpiel w wannie a później ... . 
W każdym razie zalecenia wykonane wiec się troche ogarnęłam i w samochód.
Tak tak, nie myslcie sobie że ktoś mnie wiózł, oczywiście, że sama pojechałam. Czułam sie dobrze, nic sie nie działo. Postanowiłam, że w razie gdyby cokolwiek zaczęło się dziać to się po prostu zatrzymam i zadzwonię na pogotowie, ale miałam nadzieję, że tak czy inaczej dwie godziny drogi to spokojnie dam rade dojechać bez niespodzianek.
Nawet w miarę rozluźniona byłam, jakoś tak już podchodziłam, że co ma być to i tak będzie, chciałam mieć już Małą obok siebie a poród za sobą.
Z resztą co by nie mówić chyba już nie miałam innego wyjścia;)
No i tak sobie jechałam sluchając ulubionego radia, jakaś taka dziwnie wesoła i spokojna.
Pojechałam jeszcze po drodze do ulubionego kosciółka, znaczy po drodze to zupełnie nie było, ale tak sobie zaplanowałam, że koniecznie chce tam pojechać, a później już prosto do szpitala.
Nawet całkiem fajnie sie jechało, na drogach dziwnie luźno było, może pora taka. Ale przed samym miastem do którego się udawałam... korek.
No i ups.
Bo umówiona godzina się zbliża, a ja jeszcze muszę zostawic samochód i jechać do koleżanki, no bo przecież jak powiem, że sama samochodem przyjechałam tyle kilometrów to położna sie przewróci;)
Ze 40 min w korku stałam, ale w końcu i tak okazało się ze byłam przed czasem, zostawiłam auto, wsiadłam do koleżanki samochodu i pojechałysmy na izbę przyjęć.
Przebrałam się i poszłam na oddział.
Koleżanka zabrała moje ubrania i pojechała.
Kiedy juz tam trafiłam, byłam trochę przerażona, bo trafiłam prosto na sale operacyjną.
Pierwszy raz widziałam tę salę tak "na żywo" wiec trochę tak nieswojo mi się zrobiło.
Zielone płytki na ścianach, śmiesznie wąski stół, jakaś aparatura i sławna lampa nad stołem - tyle zapamiętałam.
Obok sali operacyjnej było takie pomieszczenie przejsciowe trochę, z dwóch stron tego pomieszczenia były wejscia na salę, byłu tam dwa biurka i regały z jakimiś dokumentami - jak sie później domysłiłam w tym pomieszczeniu uzupełniało się dokumentacje medyczną;)
Z tego pomieszczenia też były drzwi do innej, małej sali na której stał też śmieszny stół, taki wysoki z podpórkami na stopy, obok był stoliczek i w zasadzie nic więcej. Do tej salki właśnie mnie przyprowadzono i kazano wdrapać się na ten smieszny stół. Wysoki był bardzo, nie wiem jak nizsze dziewczyny dają radę na niego wejsć, bo mnie sprawiało to kłopot a do najniższych nie należę. Wlazłam tam jakoś, z tego stołu widać było przez okno na prost lapme nad stołem operacyjnym, pomyślałam sobie, ze fajnie, ze zaraz ja tam pójdę bo chyba bym zemdlała, gdyby za tą ścianą była jakaś operacja i ja przez to okno bym patrzyła;)
Oj wtedy nie wiedzilam jeszcze, że jednak będzie....
Ale wróćmy do tego drugiego stołu, na który puki co wdrapala się Stokrotka.
Położna, nazwijmy ją Asia, bo się będzie tu jeszcze pojawiać, zamotała mi na brzuch pasy od KTG i po chwili mówi do mnie radośnie:
-Pani ma skurcze.
-Nie, no jakie skurcze?
-No normalne, akcja porodowa się rozpoczęła.
-Ale ja nic nie czuje.
-Ale zobaczy pani na wydruk, te wszystkie wahnięcia to są skurcze...
Myślę, że zbladłam, ale nie jestem pewna bo lustra tam nie było;)

Ciąg dalszy będzie nie wiem kiedy, bo ten fragment pisałam cztery dni i z Małą na kolanach przy cycu...