Idealne dzieci nieidealnej matki;-)

Wróciłam do normalnego świata...Ja się nie nadaję na matkę domową, naprawdę. Ostatnie dni dokładnie mi pokazały, że gdybym miała siedzieć z dziewczynkami w domu to chyba bym zwariowała. Wiem, to zaprzeczenie obrazu Matki Polki, ale ja od zawsze mówiłam, że do idealnej matki mi daleko.  Oczywiście bardzo kocham moje córeczki i uwielbiam spędzać z nimi czas, ale siedzenie z nimi cały dzień w domu, zwłaszcza, że jedna na podwórko wyjść nie mogła, a druga chcąc nie chcąc musiała siedzieć z nami, w dodatku ciągłe marudzenie, okropny bałagan który tworzy się w ciągu kilku sekund, a posprzątać ciężko z dzieckiem ciągle przypiętym do rąk, Zdenerwowanie  rośnie wprost proporcjonalnie do wzrostu bałaganu, a ten z kolei powiększa się z prędkością światła, końcówka dnia wygląda więc tak, że dzieci zmęczone, marudne i płaczliwe, matka to samo, a ojciec wchodząc do domu zamiast życzeń urodzinowych dostaje w przydziale kuchnię do sprzątania.

źródło: http://m2.m.staticedi.com

Brrr

Jednak zdecydowanie wolę, kiedy rano wychodzimy do pracy, przedszkola i żłobka, kiedy wracamy w dobrych humorach wszyscy do domu, kiedy dzieci są wybawione, najedzone a bałągan pod naszą nieobecność tworzy się jakby wolniej, Miłe wieczory, kiedy nie denerwujemy się bez potrzeby, kiedy dzieci idą o w miarę stałej porze spać, a dorośli mają czas (gorzej z siłą) na wieczorne rozmowy o wszystkim przy kieliszku wina.
I naprawdę mam poczucie, że to właśnie wtedy jestem lepszą matką i więcej daję dzieciom z siebie niż gdybym siedziała z nimi całe dnie w domu.
Na szczęście rotawirusy nam już odpuściły i wczorajszy dzień był o niebo lepszy od poprzednich.
A były ciężkie momenty.
We wtorek mieliśmy gości, i w zasadzie to po za tym, że Marysia troszkę jojczyła to było całkiem nieźle, nawet się bawiła, a przy stole gadała po swojemu, później zasnęła, a kiedy się obudziła strasznie była rozpalona choć termometr wskazywał zaledwie 37,2. Chwile później dostała dreszczy, usteczka jej zsiniały, całą buźkę, aż do noska miała niebieską. Nie wiedziałam co robić, P był w pracy, w domu tylko ja i dziewczynki. Owinęłam ją kocykiem, przytuliłam i zadzwoniłam do P. Po kilku minutach zasinienie i dreszcze minęły, a temperatura wzrosła do 39, na szczęście reagowała na leki, ale to był taki przełom, i ta noc była najgorsza.
Rano już było lepiej, a wczoraj rano po gorączce i po innych objawach nie było śladu.
Muszę tylko pochwalić Stokrocię, bo w całej tej sytuacji, kiedy Marysia popłakiwała i marudziła cały dzień, to ona sama zajmowała się sobą, sama bawiła się z konikami, odgrywała scenki, przynosiła pampersa czy chusteczki, kiedy widziała że przebieram Małą.
Mówię do niej więc w pewnym momencie:
-Czy ty wiesz Stokrociu, że bardzo mi pomagasz? Że jesteś bardzo grzeczna i w ogóle to Ty jesteś idealną córką?
 Na co ona odpowiada:
-No wiem przecież, że jestem idealna.
I do tego jaka skromna, prawda?