Przychodzi baba do lekarza, a nawet dwie....

Udało mi się wczoraj umówić na usg tarczycy, ale niestety godzina była najgorsza z możliwych, bo Stokrocię musiałam w tym czasie odebrać ze żłobka i wspólnie z panią w rejestracji ustaliłyśmy, że lepiej będzie, jeśli przyjadę z nią, bo gdyby się cos opóźniło... Myślę, że pani wiedziała, co mówi.

Przyjechałyśmy na umówioną 16.40. Pani mówi ze niestety jest drobne opóźnienie.

Na początku Stokrocia trochę się wstydziła, ale juz chwile później oglądała przyniesioną w torebce książeczkę, a za kilka kolejnych chwil spacerowała po korytarzu. Jak zrobiło się trochę luźniej wchodziła i schodziła z krzesła a wszystkie oczy w poczekalni wpatrzone były tylko w nią.

Tańczyła, skakała i wołała, że skacze jak źlebaciek

Chodziła i przyglądała się czekającym pod gabinetami ludziom a później przychodziła i informowała:

-Pani siedzi.

-Tak pani siedzi i czeka na pana doktora.

-Na pana doktola- jak papuga powtórzyła Stokrocia i widzę, że coś tam sobie w tej małej główce umyśla. 

Po chwili wyszła na środek korytarza i mówi:

- plendko plendko po doktola bo bajdzio choja, psisied doktoj noziciami, a kocicia ź paziujami

Ups, chyba się lekko zarumieniłam, że dziecko mi to takie teksty publicznie wygłasza, no tak bajeczka może nie jest specjalnie pedagogiczna, ale pewnie większość z nas zna ja z dzieciństwa i ja czasem Stokroci mówiłam....

Po chwili znów słychać:

- Doktoj mówi cio to cio to wziął zia ogon i wziucił w bjoto

Ludzie w poczekalni wsłuchują się, co Mała mówi, ale na szczęście mówiła cichutko i chyba nie do końca zrozumieli, co to za wierszyk, a Stokrocia niestrudzenie deklamuje:

-Okno było duzie i wyleciał na powóze, a na powóziu były dzieci i kopeły na śmeci, a na śmeciach były koty i podajły mu gajoty!

Kolejka zamiast się skracać to się wydłużała, przyszedł na przykład pan na oko kilka lat ode mnie młodszy, usiadł bez słowa przy samych drzwiach, po czym po prostu wszedł, przyszła też pani, która powiedziała ( ta, chociaż coś powiedziała), że była za tym panem, tylko jej nie było i też weszła przed nami, weszłyśmy mniej 

więcej godzinę później niż byłam umówiona.

Za biurkiem przystojny,  młody pan doktor, a ja mówię, że niestety, ale my we dwie i jakoś musimy dać sobie rade.

Oczywiście Stokrocia pierwsze, co to wskoczyła na krzesło przed aparatem usg;) no, co jak krzesło było wolne to, na co miała czekać ;P

Położyłam się na leżance, wzięłam Małą na kolana, położyła się na moim brzuchu  i przez kilkanaście pierwszych sekund leżała spokojnie, ale zaczęła się szybko nudzić. Usiadła sobie i zaczęła robić patataj;P Ale pan doktor był cierpliwy i kiedy zapytałam czy nie za bardzo mu to skakanie przeszkadza i czy w taki sposób da rade zrobić to badanie to odpowiedział, ze do póki nie zabiera mu sondy z reki to damy radę;)

Nie zabierała, ale wkrótce dostrzegła, że nad leżanką zdjęcia dzieci, więc oczywiście, co zrobiła? Wstała jakżeby inaczej;P a przypominam, że ja leżałam na leżance a Stokrocia na mnie;) dopiero jak obejrzała zdjęcia to zeszła na podłogę i mogliśmy dokończyć badanie spokojnie, ale jak tylko pan doktor wstał od aparatury Młoda natychmiast go „Podsiadła”.  Spojrzała na mnie wzrokiem kota ze Shreka i powiedziała słodko:

-Mamo, ja chcem popisać;)

Mimo wszytko i tak była cierpliwa, godzinę w poczekalni i jeszcze na badaniu, pewnie gdyby nie to czekanie żadnych szopek by nie było i spokojnie siedziałaby w gabinecie oglądając książeczkę.

No, ale wtedy nie było by o czym pisać, tak;)