Powrót...

Jestem.
Długo się zastanawiałam czy wrócić, czy może zamknąć za sobą drzwi...
Nie chcę zamykać.
Dobrze mi tutaj.
Dobrze mi jako Stokrotka, tu wszystko jest moje, wszystko do mnie pasuje.
I Wy jestescie, a za Wami bardzo teskniłam.
Myslałam nad otwarciem innego bloga, uciekaniem, ukrywaniem się, ale nie mogę nie chce uciekać.
Nie będę.
Trudno jeśli ktoś chce mnie znaleźć z jakiegoś powodu to jestem.
Trudno mi tylko zrozumieć po co.
Wiem, ze moze dla Was trochę dziwne to co piszę.
Jestem bardzo poobijana emocjonalnie.
Jestem rozbita i czuje sie pobita psychicznie.
To co ostatnio wydarzylo sie w moim życiu to jakaś paranoja jest.
Splot nieprawdopodobnych wręcz zdarzeń. Takie rzeczy to tylko w telenowelach sie zdarzaja, naprawde.
Próba ucieczki od wszystkiego co wirtualne, zmiana haseł na pocztach, na kontach, zdazyć przed...no właśnie przed kim?  Nie wiem. Ale nie udało sie.
Nie wiem kto, ale mnie dopadł.
Stąd moja nieobecnosć na blogu, na poczcie.
Ale jestem. wracam.
Nie zmieniam bloga, poczty, wracam i niech sie dzieje co musi...
Następna notka będzie już normalna.
Mam nadzieję.