O wszystkim i o niczym, wygadać się musiałam....

Weekend minął szybko. Pogoda niestety popsuła troche plany bo zamierzałam trochę pogrzebać w ogródku ale było zimno i padało. Tydzień temu wsiana maciejka jest już ze dwa centymetry nad ziemią ale pozostala częsć ogródka pozostała na razie pozostaje w oczekiwaniu na nastepny weekend ze sprzyjajacą pogodą.
Stokrocia zaczęła wspinać sie na kolankach do góry, odkryła ze szczebelki łóżeczka mogą jej się do tego przydać. Po tygodniu w złobku zdecydowanie chętniej bawi sie sama w lóżeczku i chętnie się przytula ze spaniem mamy tylko mały problem i żadne ze znanych mi sposobów nie skutkują, ale tragedii nie ma po prostu zasypianie trwa kilka minut.

W pracy urwanie głowy, dużo nowych rzeczy, nowych zadań ale generalnie bardzo pozytywnie, jeszcze za wcześnie aby pisać cos więcej. No i ciekawe co ZUS na to ze wróciłam, pewnie się cieszy że składki wpływają, za trochę wiecej niż tydzień spotykam sie z ZUSem w sądzie.... Szkoda ze na przyklad teraz im do głowy nie przyjdzie, zeby sprawdzic czy faktycznie pracuję, czy jestem potrzebna, czy wróciłam i czy aby za dużo nie zarabiam- no skoro o to wszytko się czepia to przecież nic nie stoi na przeszkodzie aby to sprawdzic, tylko komu by się chciało. A jak już jesteśmy przy sprawach z ZUSem to udalo mi się skontaktowac w końcu z kancelarią, ktora mnie w sądzie bedzie reprezentowała. Żeby nie było z kancelarią nie z mecenasem, ten dla mnie ciągle czasu nie ma. I ciągle spełnił moje oczekiwania tylko połowicznie i wierzcie mi ja naprawde nie chę dużo, chcę tylko aby pzresłał mi pismo procesowe, czyli dokument ktory złożył w sądzie w moim imieniu... czy to aż tak wiele? Zobaczymy, mam nadzieję, ze jednak sprawa pójdzie po mojej myśli, choć czytajac wyroki sadów w podobnych sprawach można mieć poważne wątpliwości. to mało pocieszajace ale nie jestem w swojej sprawie osamotniona, podobnych trafia do sądu setki i niestety w wielu sąd orzeka na korzysć ZUS.

Były mąż... no cóż, ten koszmar ciągnie sie za mną i końca niestety nie widać.
Ani pieniedzy które jest mi ciągle winien też nie widać. To, co mi spłaca ( po comiesiecznym telefonicznym upomnieniu się) nie wystarcza nawet na pokrycie odsetek, które sąd mu naliczył. Ech jak ja bym sie chciała od niego uwolnić, ale przecież nie moge mu tego darować prawda?
On płacze mi do słuchawki, ze nie ma pieniędzy, że on sam pracuje, a utrzymanie rodziny wymaga jednak  wydatków, ale przecież ja też mam rodzinę, też mam male dziecko i muszę myśleć o sobie i o niej.
Tyle ze on mieszka u swojej powiedzmy dziewczyny, u jej rodziców, za mieszkanie wiec opłat raczej duzych nie ponoszą, ona nie pracuje (podobno nie ma kto z dzieckiem zostać- mala ma dwa lata) on dojeżdza do pracy busem pracowniczym- znaczy na dojazdy wydawac nie musi i jeszcze płacze ze nie ma.
No ja mu przecież nie dam.
Ostatnio wpadł na genialny pomysł wyjazdu za granice do pracy.... juz miałam na końcu jezyka, że jak komuś sie w kraju pracować nie chcę to i za granicą kokosów nie zbije ale jak na razie udało mi się uniknąć tego typu komentarzy.
Swoją drogą to panna ma głowę nie od parady, ja głupia byłam, pracowałam, starałam sie, przez jakis czas sama prowadziłam działalnosć, żybyśmy tylko mogli jakoś żyć, zebysmy mogli planować przyszłosć, a panna zakreciła tyłkiem, została mamusia a teraz czeka zeby on na wszytsko zarobił, oczywiscie nic nie ujmuję mamom, które w domu z dzieckiem są bo to jest ogromna praca ale jakby mój partner miał takie długi to chyba bym na rzęsach stanęla żeby pomóc mu się z tego wyplątać...
W każdym razie chyba jednak powinnam pozbyć się sentymentów, zapomnieć o dobrym sercu i oddać sprawę komornikowi zanim były zwieje mi za granicę.

Wygadałam się, a teraz biegnę do córeńki;)
O wszytkich kłopotach i zmartwieniach się zapomina kiedy w uśmiechu ukazują sie te dwa piękne zębulki...