Porodowo 3

To juz ponad miesiąc najwyższy czas o tym napisać;)

Kiedy na wyciagnięcie ręki dzialy sie takie "dramatyczne cuda" przejeta tym wszystkim nawet nie zauważyłam kiedy skurcze zaczeły być odczuwalne. Dopiero, kiedy już było po wszystkim na sali operacyjnej  i położna wróciła do salki obok wypełniać dokumenty, zorientowałam się, że taka młoda dziewczyna w niebieskim  kitlu dziwnie mi sie przygląda. Owa dziewczyna to była chyba jakaś stażystka anestazjolog, bo później kiedy już byłam na stole to pani "znieczulajaca właściwa" pokazywała jej co i jak i opowiadała co robi, a ona stała przy mojeje lewej dłoni i obserwowala w trakcie zabiegu monitory. A przyglądala mi się dziwnie chyba dlatego, że kiedy te skurcze zaczeły być odczuwalne to oddychałam, tak wiecie porodowo, nie chodziłam do szkoły rodzenia więc nie wiem skad mi się to wzieło, moze stąd, że koleżanka kiedyś powiedziała mi: pamiętaj o oddychaniu to bardzo pomaga przy skurczach, i jakoś tak samo przyszlo to oddychanie. I prawda pomaga bardzo w zmniejszniu tych bóli.
Kroplówka spłynęła, salę posprzątano, dokumenty wypełniono więc Pani Asia przyszla do mnie.
Leżałam na tym stole już ponad trzy godziny i przyznam szczerze, że najwiekszym moim marzeniem w tamtym momencie było pójście do łazienki;) na co Asia zupełnie się nie zgodziła. Powiedziała, że musi założyc mi cewnik. Bałam sie tego, bo nie bardzo wiedziałam czy to nie boli i w ogole to po co mi to? Asia powiedziała że jest to konieczne z uwagi choćby na to leżenie 24 godziny po operacji, a po za tym, że jest to bardzo ważne dla obkurczania się macicy.
I rzeczywiscie tak jak powiedziala zrobiła to bardzo szybko i bezboleśnie, nawet nie wiedziałam kiedy. Nie ma sie więc czego bać i potwierdzam, że ze względu na to leżenie nie wyobrażam sobie jak moglabym być bez tego ustrojstwa.
Zejście ze stołu z tym "kabelkiem", po tych trzech godzinach leżenia w bezruchu i z moim ogromnym brzuchem bylo znacznie gorsze niż wejście...
I zaprowadziły mnie na blok...
Usiadłam na stole, pod nogi podsunięto mi jakiś stołeczek, przyszła Pani anestazjolog i wytłumaczyła mi na czym polega znieczulenie, pokazała jak mam się schylić i w którym miejscu bedzie wkłucie no i oczywiscie, powiedziała, że nie wolno się poruszyć.
Po chwili poczułam delikatne ukłucie na kręgosłupie i w tym momencie lewa reka i lewa noga samoistnie mocno drgnęła.
A teraz przypomnijcie sobie mój straszny sen  ciążowy i spróbujcie sobie wyobrazić jakie miałam myśli w tamtym momencie. Przecież miły być komplikacje już przy znieczuleniu, no i są.
Myślałąm, że zemdleję, ale anestazjolog uspokajała, że trafiła w jakiś nerw, że jest w porządku i że jeszcze raz będzie się wkłuwać w to samo miejsce. Tym razem poszło już dobrze, a całe to wkłucie naprawde nie boli bardziej niż zwykły zastrzyk.
Po wkłuciu usłyszałam, że mam sie natychmiast położyć, bo za chwile będzie to już niemożliwe. Z pomocą obecnych Stokrotka ułożyła się na stole.
Od tego momentu wszystko toczyło się już błyskawicznie:
Zaraz postawili mi parawan, chyba  żebym nie podgladała  co mi robią;) hi hi.
Tylko zamaskowane twarze lekarzy zza tego parawanu było widać, po prawej stronie przy głowie miałam anestazjolog, która coś do mnie mówiła prawie bez przerwy, po lewej panienke, co to przyglądała mi się wcześniej, rękę nie wiem kiedy przypięli mi do tego śmiesznego wypustka od stołu, co chwile czułam jak zaciska mi się na ręku ciśnieniomierz.
Kiedy lekarze za parwanem pochylili się nade mną pomyślałam sobie, że jeszcze niech mnie nie kroją, bo przecież ja wszystko czuje;), ale wydawało mi się tylko, bo nic nie czułam, tylko takie dziwne mrowienie.  
W pewnym momencie poczulam jak mi jest strasznie niedobrze, przerażona byłam, że jak zacznę wymiotować to się udusze tak na płasko i mówie do pani anestazjolog że mnie mdli, na co ona zapytała te panne, co przy aparaturze stała, o ciśnienie i coś jej kazała podać, przeszło natychmiast.
Chwilę później anestazjolog podała mi maske z tlenem i kazała oddychać, żeby dotlenić dzieciątko.
Po chwili usłyszałam:
-Jeszcze chwila, proszę ostatni wdech tlenu, mocno.
i:
-Mamy ją.
Zobaczyłam maleństwo zza tego parawanu, taka maleńka, bardzo niebieska i zaczęła natychmiast krzyczeć jak szalona. Lekarz oddał ją w ręce Asi, a ona podsunęła mi Maleństwo do ucałowania, a dokładniej maleńką śliczną stópkę;)
W tym momencie było mi już wszystko jedno co ze mną robią, strasznie fajne uczucie taki bezgraniczny spokój i szczęście i nic już nie było ważne, tylko ona. Przerażona byłam trochę kolorem skóry mojego dziecięcia, bo taka bardzo niebieska była, ale kiedy słyszałam jak płacze to wiedziałam, że wszystko będzie dobrze. Dostała 9,9 punktów APGAR, za ten kolor skóry właśnie) Po chwili usłyszałam wagę i długość maleństwa. Asia przyniosła mi Stokrocię jeszcze raz na chwilę do przytulenia i odniosła na salę noworodków.
A ja byłam ciągle na stole, ale za cholere nie pamiętam co mi tam wtedy robili, pewnie zszywali i takie tam, ale nic z tego nie mogę sobie przypomnieć. Pamiętam dopiero moment kiedy ze stołu przenosili mnie na łóżko a później odwieżli mnie gdzieś, nie wiem gdzie, bo widziałam tylko przesuwajacy sie sufit nad głową, ale to pewnie jakaś pooperacyna sala była. Na brzuch położono mi lód ale jeszcze nic nie czułam. Później pani Asia przyniosła mi telefon i poszła zrobić Stokroci zdjecie, żebym choć w taki sposób mogła ją mieć przy sobie;)

I będzie jeszcze poporodowo, ale już krótko;)