Pesymistycznie... o pieniądzach

No cóż nie myślałam, że kiedyś i mnie dopadnie potrzeba napisania takiej notki czarno-finansowej.
Wiadomo pieniądze raz są, raz nie ma, z resztą nieszczególnie przykładam do nich wagę, ale kiedy nadchodzi zupełny ich brak to można się trochę podłamać.
No i u mnie właśnie nadeszły te chwile;(
No to trochę ponarzekam, może będzie mi troche lżej:

Samochód po stłuczce ciągle stoi w warsztacie, ubezpieczyciel miał 30 dni na wycenę szkody i jak to bywa zazwyczaj odpowiedź nadeszła ostatniego przewidzianego terminem dnia. Wycena jest oczywiście zbyt mała na pokrycie szkody, ale w tej chwili kasy na dopłatę brak, i tak sobie tam stoi biedny, samotny, a bez jednego samochodu... Szkoda gadać.

Właśnie mi zawieszono dodatkowe ubezpieczenie nw, ponieważ wczoraj minął termin zapłaty składki, ale nie mam z czego... W przyszłym miesiącu pewnie wypowiedzą mi umowę i lata opłacania szlag trafi. O ile w ogóle wytrzymaja jeszcze miesiąc.

Do tego zalegam z rata kredytu, a że kredyt jest w NAJGORSZYM BANKU ŚWIATA, takim na "G" –(odradzam komukolwiek korzystanie z usług tego banku), więc za chwile zaczną mnie nękać telefonami i pewnie też zapukają do drzwi, jakby coś to miało zaraz cudownie zmienić i nagle, kiedy tylko ich zobaczę, to w portfelu cudownym sposobem znajdzie się potrzebna kwota i nagle wyjmę ja i im dam...
Najlepsze jest to że i za listy i za telefony i za wizytę dolicza mi kolejne pieniądze….

I na dodatek jeszcze jakieś dziwne dźwięki wydobywają się z mojego autka i też, czym prędzej powinnam udać się do mechanika, nie mówiąc już o wymianie oleju, która powinna być tysiąc km temu.

No jednym słowem dupa!

Szczęśliwie, że Mała jakoś przestała się spieszyć, że nic się nie dzieje i że nie mam dodatkowych wizyt, bo to też kolejne pieniądze.
Ale przeraza mnie jeszcze to, że na razie Malej kupiłam tylko takie podstawowe rzeczy ubrankowe (już wtedy, kiedy było takie zagrożenie, czyli jeszcze w lipcu) a nie mam jeszcze mnóstwa innych rzeczy drobniejszych takich jak wanienka i takich poważnych jak fotelik do samochodu.
A wszystkie oszczędności już wydałam....

A czemu tak się stało?
No cóż, pracowałam dokąd mogłam i bardzo nie chciałam rezygnować z pracy, bo po pierwsze ją lubie, po drugie nie jest cieżka, atmosfera jest bardzo dobra, niemalże rodzinna, po trzecie bo sie tam czuje potzrebna i spełniona a po czwarte: bo dla mnie siedzenie w domu to męczarnia straszliwa, na zwolnienie więc poszłam dopiero, kiedy musiałam, czyli kiedy lekarz powiedział, że koniec żartów i że wyjścia nie mam, więc musiałam i w końcu pieniądze za pracę przestały wpływać...
Normalnie w takich wypadkach to za L4 płaci ZUS, bo w końcu po coś te składki, wcale nie małe, pobiera. Niestety u mnie nie może być przecież normalnie.
No, bo niby, czemu miałoby być?
Jakiś pseudo urzędnik napisał, że mnie się nie należy.
Tym samym zostawił mnie bez środków do życia na pozostałe miesiące ciąży i pewnie na urlop macierzyński też, do pracy wrócić nie mogę, bo lekarz się nie zgadza, bo zagrożenie jest zbyt duże. Z ZUSu pieniędzy nie dostaję, bo nie.
I to się nazywa prorodzinne państwo...
Tak, pewnie powiecie, że przecież od decyzji ZUS mogę się odwołać.
Oczywiście że mogę.
I oczywiście, że to zrobiłam, jednak machina urzędnicza jest wszechwładna, wszechpotężna, wszechwiedząca i wszechmocna...
Mają 30 dni na odpowiedź na moje pismo. Termin tydzień temu minął i co z tego?
Odpowiedzi brak. Pieniędzy też.
Skargę na opieszałość urzędu mogę złożyć dopiero po 60 dniach...
Czy odpowiedzą i kiedy to nikt tego nie wie. No bo przecież oni mają czas.
A ty człowieku żyj jak chcesz i za co chcesz.
Niestety zapominają, że na ich pensje idą również moje pieniądze...

Ale jakoś przetrwamy... napewno.