O nocnym budzeniu....

Chyba za wcześnie się pochwaliłam ( w niedziele), że mogę sobie błogo po odpoczywać.
Jak pisałam Połówka musiał wyjechać na dwa dni a ja nie mogłam jechać z nim ( czasami są sytuacje, że bez sensu żebym się z nim telepała taki szmat drogi, szczególnie w takim stanie, bo wcześniej to pewnie bym nie odpuściła, hi hi)
I tak sobie w niedziele pospałam, poczytałam odrobinkę, później napisałam dwa słowa na blogu, później zadzwonił Połówka, że zaraz się zbiera do powrotu i że nad ranem powinien być, po czym poszłam sobie grzecznie spać.
Budziłam się kilka razy w ciągu tych niespełna dwóch godzin a sny miałam jakieś takie złowrogie i byłam taka niespokojna, i Mała się wierciła okrutnie. Dlatego gdy zadzwonił telefon czułam, że coś się stało.
Jego głos w słuchawce powiedział:
-Spisz?
-No tak. (czasami gdy czuł że nie daje rady jechać dalej a stacji z kawą na horyzoncie nie widać to dzwoni żeby chwilę porozmawiać, "obudzic się", ja z resztą też tak robiłam)
-Wstań kochanie, bo jesteś mi potrzebna. Rozpieprzyłem się.
Zerwałam się natychmiast.
-Nic ci się nie stało?
-Nie, nic mi nie jest, auto jest rozbite, trzeba mi znaleźć lawetę.
Nie pytałam o nic więcej, wszystko było nie istotne w tamtym momencie.
Najważniejsze, że nic mu nie było.
Włączyłam komputer, zadzwoniłam, żeby zapytać gdzie jest, w międzyczasie okazało się, że ubezpieczyciel zapewnia holowanie, więc wsiadłam w auto i popędziłam po niego.
Rzeczywiście nic mu się nie stało, ma tylko drobne otarcie na dłoni, nic poza tym.
A samochód niestety do jazdy się zupełnie nie nadaje, ale to akurat najmniejszy problem. Na szczęście oboje do tego tak podchodzimy, więc nie ma z tego powodu jakiejś rozpaczy czy czegoś podobnego.
Auto jest w serwisie.
Półówka cała i zdrowa.

Z pozytywnych rzeczy to skoro już byliśmy taki kawał od domu postanowiliśmy mile spędzić dzień i wyskoczyliśmy na chwilę do Bydgoszczy (bardzo lubię to miasto) a później na kawę do Torunia....
Ale to już zupełnie inna opowieść;)