Blondynka na lotnisku

Odprawę z GB (akurat z tego jednego małego lotniska tylko latałam, nie wiem jak jest na innych, to jest małe, choć w porównaniu z naszymi nie takie znowu maleńkie- 23 bramy) lubię znacznie bardziej niż tę u nas, pomimo że stresuję się bo bardzo słabo mówię po angielsku (no dobra wcale nie mówię, nie mogę się przełamać), nie zawsze  rozumiem co do mnie mówią, zwłaszcza jeśli mówią szybko, a jak inaczej mają mówić na lotniskach?
Pomimo to mam wrażenie, że ten pośpiech nie jest taki wymuszający,  pracownicy lotniska zdają się cierpliwie czekać, aż kolejna osoba wyjmie swoje rzeczy do pojemników,  nie czuje się takiej presji i niekończącego się pospieszania. W dodatku odnoszę wrażenie, że idzie to o wiele szybciej niż na naszych lotniskach, choć to człowiek czuje się poganiany i pod jakąś ciągłą presją.
Po wyłożeniu swoich rzeczy do pojemnika, wyjęcia elektronicznych sprzętów z torebki, wrzuceniu do kolejnego pojemnika butów i kurtki nie zrozumiałam prośby pracownika o wyjecie z półki poniżej rolek pustej kuwety.
Stres, choć pani cierpliwie ponowiła prośbę, a sąsiadka z boku podpowiedziała o co pani chodzi. Przeszłam dalej oczekując na możliwość wejścia do bramki.
Bramka się zwolniła, weszłam.
Jak się to ustrojstwo rozwyło!!!!
Olśniło mnie natychmiast: w kieszeni jenasów miałam telefony, które oczywiście od razu za bramką wyjęłam i pokazałam, ale i tak zostałam zaproszona na bardziej szczegółową kontrolę.
Telefony przepuszczono przez jakąś mini taśmę z prześwietlaczem, a ja zostałam dokładnie obejrzana, obdotykana i  na koniec opikana jakimś urządzeniem.
Jestem pewna, że następnym razem nie zapomnę o żadnych kieszeniach, telefonach kolczykach, wisiorkach  i czym tam jeszcze.
Na plomby na szczęście nie pika.
No chyba, że za bramką będzie stał ktoś wyglądający jak taki na przykład Zakościelny....