Z codziennika...

Dzieci ktoś nam chyba podmienił! Naprawdę!
Wcześniej mieliśmy dwie super grzeczne dziewczynki, to znaczy takie normalne jak dzieci, a teraz mamy dwie rozwrzeszczane dziewczynki!
Od dwóch dni nie wiem co się stało, ale nie poznaję ich, kiedy tylko przekroczymy próg domu (wczoraj nawet jeszcze w aucie) Stokrocia zaczyna wrzeszczeć w niebogłosy, płakać a nawet bym powiedziała wyć- bo tak to jest dosłownie! Po prostu wchodzi do domu i robi cos takiego buuuuuu ja chcę bajkę! włącz mi bajkę! bo jak nie to będę płakać! buuuu! Buuuuuuuuuu!!!!! i tak bez przerwy przez kilkanaście minut i nawet nie pozwoli sobie nic powiedzieć, tylko płacze, przerywając co najwyżej pytaniem: to włączysz mi w końcu tą bajkę?
Aż się zchełcha, aż już nie ma siły żeby płakać dopiero wtedy da się przekonać do zjedzenia czegokolwiek i zapomina o płakaniu i zaczyna się normalnie bawić czy malować (ostatnio mamy sezon na malowanki, kredki są wszędzie, malowanki też, nawet w łazience jakieś się znajdą).
Marysia za to najpierw się przygląda siostrze z niemałym zainteresowaniem, a później albo idzie do swoich zabaw (np wchodzenie na Stokroci łóżko i odklejanie naklejek ze ściany to jedna z najlepszych zabaw) albo wiesza się u mojej nogi i nawet nie da kolacji przygotować (w zależności od humoru, ale to akurat rozumiem, w końcu cały dzień nas nie widzi więc potrzebuje bliskości). Za to w nocy sie budzi na mleko, do niedawna budziła się raz, przed północą jak w zegarku, zazwyczaj jeszcze wtedy nie śpimy, więc wszystko idzie sprawnie, teraz budzi się dwa razy i to z takim krzykiem, że gdyby sąsiedzi mieszkali za płotem na pewno by usłyszeli! Wrzeszczy wniebogłosy! Jak butelkę wsunę do pysia to wrzeszczy jeszcze bardziej, dopiero za drugim-trzecim wsunięciem wciąga smoka jak jakaś przyssawka i ciągnie butlę do końca, a później, jakby nigdy nic, często nawet nie otwierając oczu, śpi sobie dalej.
W pracy mamy trudny okres (jak zawsze w grudniu), P swoją pracę przynosi do domu, żeby nie siedzieć w biurze, choć wiem, ze w domu mu dużo trudniej, bo ani internetu, ani dokumentów pod reką a czasem trzeba jednak gdzieś zajrzeć. Ale nawet jeśli jest "wyłączony" i zajmuje się pracą to jednak jak jest w domu, to jakoś mi raźniej i jakoś tak normalniej choć spać kładzie się nad ranem a i tak mówi, że nie może się z wszystkim wyrobić na czas.  Ciężko jest, przemęczeni jesteśmy oboje, Wczoraj zasnęłam zaraz po kolacji... podczas czytania Stokroci książki na dobranoc! Budziła mnie chyba z pięć razy a w końcu dała za wygraną i powiedziała: no to choć mnie zaprowadź do łóżka (taki mamy rytuał, po czytaniu zawsze zaprowadzam ją do łóżka, tulę, okrywam i zasypia. I to jedyne co pamiętam, obudził mnie P, kiedy sam kładł się spać a była już prawie 4, wtedy ja zaczęłam "drugą zmianę" wykąpałam się, wstawiłam pranie, zmywanie, ogarnęłam trochę dom. Strasznie mnie męczy takie życie, gdzie nie mamy dla siebie czasu, nie mam czasu posprzątać, zająć się spokojnie dziećmi i pieczeniem pierniczków lub robieniem ozdób na choinkę:( nie wiem czy mamy tak po prostu mają, czy tylko ja się nie potrafię zorganizować z tym wszystkim:(
Jutro sobota, odpoczniemy, będzie lepiej:-)