Najważniejsze miejsce...

U mnie w domu zawsze centralnym miejscem był stół. Kiedy jeszcze byłam dzieckiem mieszkaliśmy w jednym pokoju wszyscy: mama, tata i nas trzy siostry. Stół stał po środku i służył do wszystkiego: do jedzenia, do odrabiania lekcji (nie było miejsca na biurka) do zagniatania ciasta na makaron i do wszelkich innych czynności, które wymagały użycia kawałka blatu.
Później kiedy mieszkałam w różnych miejscach ze stołem też bywało różnie, a to był, a to nie było, czasem zastępowała go ława, czasem maleńki stoliczek a czasem trzeba było sobie radzić bez stołu.
Bardzo mi zależało na tym, aby w naszym domu znów stół zajął należyte mu miejsce, aby w naturalny sposób stał się miejscem najbardziej rodzinnym i ulubionym (po cichu marzę, że kiedyś dziewczynki będą odrabiać lekcje przy tym właśnie stole, a nie w swoim pokoju i to był by dla mnie znak, ze jednak stół spełnił swoją "rodzinną" rolę).
Do soboty mieliśmy ławę, która razem z domem nam się ostała. Oj bardzo mnie ta ława uwierała i bardzo marzył mi się prawdziwy stół.
Chwała temu, kto wymyślił Allegro! Znaleźliśmy przepiękny, używany drewniany stół, w bardzo korzystnej cenie. Na zdjęciach w ogłoszeniu nie zrobił na mnie aż takiego wrażenia, ale kiedy przyjechał po prostu się w nim zakochałam!
Jest przepiękny!
Łapię się na tym, ze ilekroć koło niego przechodzę, to go dotykam;-)

I tak sobie czasem myślę: ciekawe do kogo kiedyś należał? ktoś też musiał go kochać, bo nie jest za bardzo zniszczony, kto przy nim siadał? i w końcu dlaczego już go nie potrzebował?
Stół z historią, tak jak nasz stary dom. Czasem szkoda, że meble nie potrafią mówić.

No i najważniejsze, że konie też go już pokochały;-)