Starość nie radość...

Jak ten świat się szybko zmienia, ech...
Jeszcze nie tak dawno siadywaliśmy przy grillu wieczorem, rozchodziliśmy się o świtaniu i następnego dnia nie odczuwaliśmy większego dyskomfortu (to oczywiście czasy przez dziećmi, a nawet jeszcze przed P).
Gdzie te czasy studenckie choćby (a przypomnieć należy, że ja raczej zawyżałam średnią wieku studentów) kiedy to z koleżanką R potrafiłyśmy siedzieć do rana nad projektem, po czym bez snu jakiegokolwiek rano pojechać na zajęcia i jeszcze następnego wieczoru posiedzieć nad czymś do północy. I jakoś się dało i jeszcze człowiek z sentymentem sobie wspomina.
Ba jeszcze nie tak dawno temu potrafiliśmy wsiąść z P do auta i pojechać te ponad 300km tylko po to, żeby się przespacerować po plaży a na rano wracaliśmy do pracy jakby nigdy nic i nikt nie narzekał na niewyspanie.
A dziś? Jedna noc nie przespana a oboje z P jesteśmy nie do życia. Ja zasypiam po prostu nad biurkiem, nic mi nie idzie, kawa nie pomaga i marzę tylko, żeby się stąd zakręcić.
P też podobno oczy podpiera zapałkami ale na razie się nie daje. Ja się poddałam, już nawet nie próbuję niczego robić na siłę, bo i tak nic z tego nie wychodzi. Chyba się wymiksuję do domu wcześniej, babcię mamy to może dziewczynki pozwolą mi się deczko przespać...
Ech, to już chyba naprawdę nie odpowiedni wiek na takie szaleństwa......



PS. Dziewczyny które zgłosiły chęć parapetowania na blogu jest do Was pytanie,  bo trochę się pokomplikowało z dniem jutrzejszym. Będę wdzięczna jak się wypowiecie w temacie.
A może jeszcze ktoś się pisze?