Czemu musieliśmy po nocy izby przyjęć szukać?

Śpieszę z wyjaśnieniem co z tym szpitalem, mam nadzieję, że kiedyś ten post pomoże jakiejś mamie, która usłyszy podobną diagnozę i będzie się zadręczać tak jak ja...

W szpitalu, kiedy już Marysię przynieśli na stałe do mnie zauważyłam, ze przy jednym oczku ma taką jakby górkę, w kąciku oczka, przy nosku, następnego dnia zapytałam neonatologa czy to normalne, pani obejrzała, ale stwierdziła, że widocznie Mała może źle spała, albo może tak była ułożona jeszcze w życiu płodowym, że jakaś tam asymetria się zrobiła, i że to powinno lada dzień wrócić do normy. Pani jest specjalistą, więc uznałam, ze tak właśnie jest, ale nie dawało mi to spokoju.
Następnego dnia na badaniu dzieci był inny lekarz, więc odpytałam i jego czy to na pewno normalne.
Pan doktor popatrzył i powiedział, że być może to zapchany kanalik, a może coś innego, ale zalecił obserwację. Następnego dnia wezwano na konsultacje okulistę, bo podczas badania pani doktor stwierdziła, że to jednak raczej nie jest kanalik łzowy, a coś poważniejszego. Niestety szpital nie ma oddziału okulistycznego dla dzieci, więc zapewne okulista, który Marysię oglądał był lekarzem "od dorosłych".
Diagnoza mnie zmroziła: torbiel oczka lewego bez oznak zapalnych cokolwiek by to nie znaczyło. Zalecana konsultacja okulistyczna w najbliższym czasie.
Z taką diagnozą opuściłyśmy szpital, a że był piątek ok godz 15 więc już nigdzie nie zdążyłam zadzwonić, żeby wizytę umówić, choć dla mnie było jasne, że ma to być jak najszybciej.
Do południa w sobotę było wszystko w porządku. Po południu oczko Marysi zaczęło być zaczerwienione, wkrótce pojawiła się też opuchlizna, a wszystko to działo się tak szybko, że w ciągu zaledwie kilku godzin nie mogła już tego oczka otworzyć. Szukaliśmy z P jakiegoś pogotowia okulistycznego, jakiejś pomocy prywatnej, czegokolwiek. Łódź, Warszawa już było bez znaczenia, tylko żeby gdzieś nas przyjęli.
W końcu P uzyskał informację, że jeśli już, to tylko Centrum Matki Polki.
Zaczekałam na P i pojechaliśmy do Łodzi, był już dosyć późny wieczór, żeby nie powiedzieć noc.
Maryńka przez całą drogę była grzeczna, spała spokojnie, a oczko było ciągle opuchnięte i zaczerwienione.
Trochę słabo tam oznakowane, być może w dzień nie jest z tym problem, ale nocą trudno trafić na izbę przyjęć, i jeszcze na odpowiednią.
W końcu się udało trafić gdzie trzeba. Jeden problem pojawił się już na etapie wypełniania karty bo Marysia nie ma jeszcze peselu, ale jakoś się udało, po wypełnieniu formalności zostaliśmy pokierowani na oddział.
Kiedy wchodziliśmy do gabinetu pani doktor wybiła właśnie północ.
Pani doktor kazała położyć Małą na stole i zaczęła oglądać to oczko, wypytując o wszystko. Kilka razy pytała czy na pewno to okulista ją oglądał, i czy jestem pewna, że to był okulista. Pewna nie jestem, przy badaniu nie byłam, bo kiedy okulista przyszedł na konsultację ja właśnie miałam zdejmowane szwy i nie mogłam wstać, dopiero później pobiegłam dopytać. Po za tym na karcie wyjścia ze szpitala jest napisana diagnoza i podpis lekarza, który ją postawił.
Nie mogłam patrzeć na to co pani doktor robiła Małej, Marysia strasznie krzyczała, a ja łkałam w kącie z bezsilności i ze strachu. W końcu poprosiła mnie do siebie, żebym zobaczyła co robi,  bo będę musiała robić to samo w domu.
Wyjaśniła, że to niedrożność kanalika łzowego, że to dość częsta dolegliwość u noworodków i że trzeba masować w określony sposób kilka razy dziennie. A torbielka okazała się być torebką łzową po prostu.
Kiedy pani doktor skończyła z oczkiem Maleńka przestała płakać, oczko było spuchnięte, ale zgrubienie przy nosku zniknęło. Zapisała mi lek, w rękę dostałam jeszcze dwie porcje soli do przemywania oczka i tak w ciągu kilku minut ulżyło i Marysi i mnie.
W drodze powrotnej córcia spała spokojnie, i tak już do rana, zjadła tylko przez sen.
Pierwszy samodzielny masaż tego oczka to był mega stres, ale można się tego nauczyć. Dziś jest czwartek, mija więc właśnie piąty dzień i na razie (odpukać oczywiście) oczko jest w porządku, nie ma zgrubienia, nie nie spuchnięte ani zaczerwienione (tylko przez kilka minut po masowaniu jest zarumienione). Oczywiście na wizytę do okulisty się wybierzemy, żeby sprawdził czy na pewno wszystko jest jak trzeba.
I oczywiście, że boję się gdzieś w głębi duszy, ale jednak mam nadzieję, że już będzie wszystko dobrze.

PS. Nie mogę dodawać komentarzy na blogu, przy każdej próbie blogger pisze "ups" i mnie wyrzuca:(