O najlepszym weekendzie, wyznaniu Stokroci i "pamiątce" z podróży....

Kolejny długi weekend za nami spędzony oczywiście poza domem.
Dobrze, ze w najbliższym czasie żadnego już nie ma na horyzoncie bo w kieszeniach się  jakoś wypuściło i trzeba dozbierać:)
Tym razem byłyśmy z wizytą u Przyjaciółki, takiej wiecie co w ogień za nią bez wahania! I choć na początku się trochę obawiałam jak  Ona przyjmie spotkanie z P, to teraz mogę stwierdzić z cała pewnością, że był to cudownie spędzony dzień i dał mi tyle energii i nadziei i dobrych myśli i w ogóle tak mnie podbudował że czuję ze mogę wszytko!
No i tylko Stokrocia stwierdziła na koniec, że zostaje u tej Cioci, nie dawała się przekonać, ani przekupić dopiero podstępem i płaczem dała się namówić do ubrania kurtki i wyjścia. Zasnęła prawie natychmiast a obudziła się pod koniec podróży a droga była dość długa;)

Oczywiście korzystając z perspektywy planowanego wyjazdu zupełnie nieplanowanie wyjechaliśmy dzień wcześniej, no bo co tak będziemy w domu siedzieć, jak możemy gdzieś pojechać i coś zobaczyć. Tym razem jednak miejsce wyjątkowo poważne, bo wybraliśmy się na Jasną Górę.

Przypadkiem jednak trafiliśmy akurat na dzień, w którym przybyła pielgrzymka kibiców, na placu pod szczytem było wiec tłumnie i głośno, błyskały race, co chwile były okrzyki i oczywiście wszechobecne szaliki. Nie powiem nie czułam się tam najlepiej i nie czułam się zbyt bezpiecznie, choć to pewnie wyobraźnia tak mi podpowiadała tylko.
Stokrocia bardzo się bała, ściskała P kurczowo za szyję a kiedy tłum umilkł na chwilę zapytała donośnym głosem P:
- A ty nie ksiciś?!


W Kaplicy na szczęście było niewielu ludzi i było bardzo spokojnie, można wiec było sobie pozwolić na chwilę zadumy.

Później szukaliśmy czegoś do jedzenia, co nie było łatwe. Odniosłam wrażenie że po za McDonaldem i kilkoma kebabami to nie ma gdzie zjeść w tym mieście, w końcu udało znaleźć sie nam coś "normalnego" a jak się później okazało z bardzo dobrym jedzeniem. Nie było co prawda kącika dla dziecka, ani krzesełka do karmienia ale za to był przewijak w łazience! No i tu pora na wyznanie córki, która po wyjściu ze mną z toalety właśnie oznajmiła na cały głos pełnej sali:
- A moja mama źlobiła siku!
Nie muszę chyba dodawać, że szybko się ulotniliśmy;P
Po kolacji poszukaliśmy jeszcze miejsca do noclegu, w miasteczku o którym już kiedyś pisałam. Hotel bardzo ładnie urządzony, widać, że przemyślany w najdrobniejszych szczegółach ( no może po za ilością gniazdek w pokojach, bo tych było za mało i jak chcieliśmy używać laptopa to trzeba było wyłączyć lampkę;)) bez problemu też wstawiono nam do pokoju kojec dla Stokroci, przyniesiono czajnik bo Mała pije jeszcze w nocy mleko.

Mała dama we wnętrzach hotelowych czuła się jak ryba w wodzie:)

A z tym czajnikiem to też historia, która na szczęście nie skończyła się nieszczęściem, bo jak się okazało czajnik ( taki zwyczajny, elektryczny) miał uszkodzony wyłącznik. W nocy dałam małej butelkę, wstawiłam w łazience czajnik, aby przegotować wodę  i położyłam się i zasnęłam, ale ze świadomością, że przecież czajnik się wyłączy jak się zagotuje. Kiedy się obudziłam w czajniku nie było już wody, a wyłącznik był tak gorący, że nie dał się dotknąć.
Na szczęście nic się nie stało, czajnik się nie spalił, nic się nie zapaliło, ale zasnęłam dopiero przed 6 rano (dzięki temu mogłam napisać o Poznaniu, wiec nie ma tego złego.

Ogólnie pobyt tam bardzo mile wspominamy, Stokrocia podbiła serca obsługi i jeśli jeszcze nadarzy sięokazja na pewno tam zanocujemy.

Wczoraj wkładam rękę do kieszeni płaszcza i co znajduję....?

Klucz do pokoju hotelowego:) Jak nic musimy tam jeszcze kiedyś wrócić;)