TelefonistkI;)

Dziś o Córci będzie, a co.

Za nami już 11 miesięcy, czyli wielkimi krokami zbliża się ten magiczny moment ukończenia roku... Kiedy to zleciało to naprawdę nie wiem, jeszcze przecież nie dalej jak wczoraj toczyłam się z wielkim brzuchem...
A tu wczoraj właśnie moje dziecko kochane obudziło się baaardzo wcześnie, zazwyczaj wtedy zabieram ją do siebie, przytulamy się, czasem jeszcze uda nam się na trochę zdrzemnąć, czasem Mała wędruje sobie po całym łóżku i prowadzi monologi na różne tematy w swoim słodkim języku.
A wczoraj znalazła w łóżku telefon, tak tak spię z telefonem pod poduszką, bo jak dzwoni rano na budzenie to przecież nie będę z ciepłego wyrka tak biegusiem wyłazić, a tak to sięgam tylko pod poduszkę i szoku nie ma;)
Ale do rzeczy kobieto.
Córunia moja maleńka wzięła ten telefon w łapkę, przystawiła go sobie do ucha i
mówi takie, całkiem udane: Alo! Oj szybko się z wrażenia obudziłam, bo do tej pory telefon był raczej obiektem, który należało natychmiast spróbować, owszem "rozmawiała " przez niego, ale raczej na głośnomówiący a tak do uszka to raczej nie chciała. A tu nagle odkryłam ze moje dziecko już doskonale wie, do czego to urządzenie służy.
I tak wróciłam pamięcią do mojego dzieciństwa.
Kiedy ja byłam w jej wieku to nie miałam pojęcia ze coś takiego jak telefon istnieje?)
W mojej miejscowości telefon w tamtych czasach był tylko jeden: u Sołtysa.Jak trzeba było pogotowie wezwać czy coś to w środku nocy nawet trzeba było do tego sołtysa lecieć i się dobijać żeby zadzwonił. Żeby mieć telefon trzeba było złożyć podanie i czekać, i czekać i czekać... My czekaliśmy chyba z 15 lat aż podłączyli;)
A moje pierwsze doświadczenia z telefonem pamiętam jak dziś.
Miałam wtedy chyba z 9 lat ( tak wnioskuję, bo już chodziłam do "dużej szkoły") i poszłyśmy kiedyś do koleżanki Marzenki po lekcjach razem z dwoma innymi koleżankami.
U Marzenki w domu był telefon (wow!). No wiadomo Marzena zaznajomiona z nowymi technologiami a my we trzy sierotki ciekawe jak "to to" działa. Oczywiście Marzenka, jako dobra koleżanka postanowiła i nas zapoznać, wyczekałyśmy momentu, kiedy zostałyśmy same, zamknęłyśmy drzwi do pokoju i... Wykręciłyśmy nr w pełnej konspiracji;) czujecie, ze ja do dziś pamiętam, jaki to był nr?
Nie wiem, do kogo zadzwoniłyśmy, ale znałyśmy ten nr z  telewizji chyba, jakiś program być musiał czy coś,  a numer był 20 02 21;)
I Pani w słuchawce mówiła: Halo! Halo! A my-jak już każda usłyszała to Halo przez telefon -odłożyłyśmy słuchawkę i czułyśmy się jakbyśmy zrobiły coś bardzo zakazanego;)
Dziś się z tego śmieję, ale jestem pewna ze moja córka po prostu tego nie zrozumie:, bo jak to mogło być tak, że nie było komórek?