Z "czarnych wspomnień"- pierwsza osobna impreza...

Postanowiłam znów napisać coś o byłym mężu, a właściwie to o pierwszej osobnej imprezie.
Zawsze, kiedy mam z nim jakieś kłopoty to mam chęć z Wami podzielić się swoimi przeżyciami z dawnych czasów.
No wiec się dzielę.
Mam tyko nadzieję ze wkrótce skończą się i kłopoty i powody do pisania o byłym.
Ale dziś jeszcze napiszę i pewnie jeszcze kilka razy, tak że wybaczcie.
Utrzymywaliśmy z byłym po rozstaniu, powiedziałbym, przyjazne stosunki.
Wyprowadziłam się, wtedy już nie było kłótni, wzajemnych żalów, ot po prostu trzeba żyć dalej. Przecież nie ma sensu trzymać kogoś przy sobie na siłę, tylko, dlatego, że tak wypada albo, dlatego, że tyle lat byliśmy razem. Uważałam wtedy, że te wspólnie spędzone lata (bądź co bądź były też dobre) zobowiązują nas do tego, aby rozstać się w miarę kulturalnie a nawet może pozostać w koleżeńskich stosunkach. Jakiś czas się udawało na stałe niestety nie wyszło.
Ale do rzeczy.
W sierpniu moja siostra wychodziła za mąż. Mieszkaliśmy już wtedy z mężem osobno od pół roku, ale ja sama a on już z nową panną. O rozwodzie jeszcze nie mówiliśmy, ba nawet chyba jeszcze nie było takich myśli tak na poważnie”(zmieniło się to dopiero po wyżej wspomnianym weselu) czyli formalnie był moim mężem, więc postanowiliśmy, że pójdziemy razem na to wesele i odegramy przed rodziną małe przedstawienie, jaką to jesteśmy udaną parą. A później wrócimy każde do swojego życia.
Prosty układ i dający nam jeszcze trochę czasu na ostateczna decyzję.
Ale mój mąż na tydzień przed weselem raczył mnie poinformować telefonicznie, że jednak pójść ze mną nie może.
No to ja w te pędy wsiadłam do auta i dalej do niego: Jak to nie może?!
A on mi na to, że no tak, niby obiecał, ale nowa panienka jednak zmieniła zdanie i nie zgadza się żeby on poszedł ze mną skoro mieszka z nią. No w sumie to może miała racje, ale co mi tu lafirynda będzie takie rzeczy robić.
I mówię do niego, że puki, co to formalnie to jest moim mężem i jak coś się jej nie podoba to ja się zaraz wprowadzić mogę z powrotem, to najwyżej będziemy we trójkę mieszkać.
Chyba się trochę wystraszył, bo w końcu powiedział, o co chodzi.
Otóż okazało się, że panna ma w swojej rodzinie tego samego dnia wesele i koniecznie chciała tam z moim mężem pójść, a że wesele było w poznaniu to marne szanse, że ktoś męża, jako męża by zdemaskował.
No to wtedy to mnie dopiero zapienił.
I mówię do niego: Ok nie pójdziesz ze mną, ale z nią tym bardziej. Obiecuje ci, że jeśli odważysz się jednak pójść to żebym miała całą noc w sobotę jeździć po tym cholernym poznaniu i cię szukać to możesz być pewien, że znajdę. I że wejdę tam i że nie będzie wam miło jak się wszyscy na weselu dowiedzą. Że zrobię tam taka aferę, że na pewno na długo cię zapamiętają.
Nie poszedł z nią, ona tez nie poszła, a ja musiałam iść, bo to wesele siostry. Bałam się trochę jak to będzie i wstyd mi było, ale co było robić.
I zaraz na początku, przy pierwszym daniu kuzynka zza stołu mnie pyta: a gdzie masz męża?
Nieświadoma oczywiście tego, co się u nas dzieje.
A ja na to, że nie mam i …w bek.
Rozryczałam się strasznie.
Ona mnie przepraszała, ze nic nie wiedziała. Ja zapewniałam ją, że nic się nie stało.
Paranoja jakaś.
Ale poza tym, że się rozbeczałam i było mi bardzo wstyd z tego powodu to jednak uważam, że bardzo dobrze się stało ze ona zapytała i że ja się rozpłakałam, bo widzieli wszyscy i nikt już więcej nie zapytał o to, czyli miałam z głowy i pytania i komentarze dalszej i bliższej rodziny.
Czasami jest potrzebny taki kubeł zimnej wody, żeby człowiek się ocknął. I więcej już mnie takie pytanie nie zaskoczyło i jakoś to zniosłam.
Nie był to wcale koniec świata. Nic się nie zawaliło. Serce mi nie pękło. I generalnie miałam z głowy całą rodzinę.
I trochę satysfakcji, że jednak nie poszedł z nią, chociaż myślę, że wtedy naprawdę bym pojechała do tego Poznania i „rozweseliłabym” imprezę, tylko oczywiście nie szukałabym na ślepo po całym mieście a dowiedziała się gdzie impreza się odbywa;)
I po tym weselu rozwód już zaczął być brany pod uwagę jak najpoważniej, bo po cholerę komu taki mąż….?