Dwa słowa o służbie zdrowia

Tak jak kiedyś obiecałam napiszę słów na temat własnego doświadczenia ze służbą zdrowia.

Ja na razie nie choruję- i oby jak najdłużej- ale na poczatku roku moja Połówka miała wypadek.

Nie ważne co sie stało, jak i dlaczego, istotne jest to, że ambulans zabrał go do szpitala, który  w centrum kraju uważany przez jeden z lepszych, w rankingach ogólnokrajowych mieści sie w pierwszej dwudziestce, więc teoretycznie powinno być super. Ale nie jest.

Budynek dosyć stary, solidna konstrukcja z lat 50, wnętrze szpitala zadbane i dosyć przyjemne jak na szpital. Personel również usmiechniety i miły,ale mało pomocny, jak się później okazało.

Niestety chociaż moje serce caly czas było przy najdrozszej swojej Połówce to pozostałe częsci ciała musiały pracować. Wieczorami więc przesiadywałam tam dokąd sie dało ale w ciągu dnia mój ukochany zdany był na łaskę, bądź niełaskę personelu medycznego.

Połówka niestety była przez pierwsze dni prawie całkowicie niesprawna, jakiekolwiek poruszanie sprawiało mu trudności, nawet utrzymanie kubka z wodą nie było możliwe, a poza tym trzeba było co dwie godziny wykonywać określone czynności, z którymi on sam nie miał szans sobie poradzić.

Pierwszego dnia pobytu pielegniarki nawet pamiętały o tych wszystkich koniecznych zabiegach, natomiast drugiego dnia kiedy przyszłam odwiedzić moje kochanie przeraziłam sie trochę.

Od południa żadna z pielegniarek nie zajrzała do niego. Bez picia, bez zaleconych maści, kremów, kropli, opatrunków i czego tam jeszcze;( no serce sie kraje.

I cóż było robić- albo na skargę do dyrektora czy kogoś takiego, ale nie odważyłabym sie zostawić mojej połówki wtedy dłuzej w rękach tej opieki, albo podreptać do sklepu po jakieś słodkości, kawy i inne zachęcacze.

Niestety zupełnie bez przekonania, bo nie popieram takiego zachowania i jestem temu bardzo przeciwna, ale zanioslam do dyżurki torebkę ze smakołykami, bo cóż było robić? Nie mogłam być przy nim cały czas, podawać mu wody, zmieniać opatrunków, a przecież nie mogłam go zostawić tak zupełnie samego. 

I to jest waśnie bez sensu, bo przeciez szpital jest państwowy i państwo z naszych podatków i składek zdrowotnych płaci juz za tę opiekę, za pracę tych wszystkich lekarzy i pielęgniarek.

Wiem , że to jest praca bardzo trudna i wymagająca, nie mówię też, że płacą im za dużo czy za mało,bo nie wiem tego i nie będę komentowac, ale do jasnej cholery jeśli na taka stawkę się jedna z drugą zgodziła i umowę podpisała to czemu ja czuje, ze coś im się jeszcze ode mnie należy, poza wdziecznoscią?! Czemu bez kawy i czekoladek opieka nad pacjentem przestała być sprawa ważną? A przecież w takim miejscu powinna być sprawą najważniejszą, w końcu  to szpital jest dla pacjenta a nie odwrotnie.

I przypomnę, że to podobno jeden z najlepszych szpitali w województwie mazowieckim...