Pierwszy raz

Pierwszy raz wyjeżdżaliśmy tak daleko bez dzieci.
Nie powiem, miałam strasznego schiza, że nie wrócimy. No wiem, wiem prawdopodobieństwo wypadku na lądzie jest znacznie większe, ale i tak pełna byłam obaw. To chyba nawet zbyt mało powiedziane, gotowa byłam spisać testament, a koleżance zostawiłam nr telefonu do mojej mamy, żeby w razie czego pomogła jej po ogarniać sprawy ( a później musiałam szybko ją powiadamiać, że wróciliśmy cali i zdrowie, żeby nie wszczęła jakiegoś alarmu;-P). Wiem, wariatka, ale nic na to nie poradzę, tak było i już.
Mam nadzieję, że następny raz będzie łatwiejszy.
I że nie będzie trzeba zbyt długo czekać, żeby to sprawdzić;-)
Bo Wy jeszcze nie wiecie, ale moja siostra spodziewa się dziecka, upragnionego, na które czekają około 10 lat, i lekarze nie dawali im już większych nadziei  a tu nagle okazało się, że jednak rodzinka im się powiększy.
Bardzo jestem szczęśliwa;)
Tym bardziej że odejście taty, a teraz jeszcze ciąża bardzo nas do siebie zbliżyła, to znaczy zawsze byłyśmy sobie bliskie, ale wiadomo te tysiące kilometrów, inne realia, inne otoczenie trochę zaciera tę bliskość, natomiast teraz znów jest tak, jak kiedyś kiedy mieszkałyśmy w jednym domu.
Pozostaję pod urokiem tego miasta, w którym mieszka siostra, nie nie dlatego że jest jakieś szczególnie piękne, ale dlatego że jest takie otwarte, wielokulturowe, wolne, czas tu płynie jakoś swobodniej i ludzie jacyś tacy mniej problemowi się wydają.
Oczywiście może to tylko złudzenie, może na co dzień inaczej to wygląda, może nie chciałabym tam zaraz mieszkać i żyć, ale lubię tam być, tak zwyczajnie jest tam bardzo przyjemnie.

                                     U Klarki budził nas Kiciul, a tu dwa takie przytulaki;-)