Słowo na poniedziałek

Nie wiem od czego zacząć, tyle się ostatnio dzieje, a ja mam jakieś 10 minut na pisanie.
Jeszcze nie rozpakowałam walizki z podróży sprzed tygodnia (autentycznie -z ręką na sercu leży ciągle z salonie i przeszkadza, ubrania zostały w niej wyjęte ale zostały tam prezenty dla rodziny, których nie ma kiedy przekazać i tak leży i czeka i straszy i nie ma czasu się nią zająć), a znów w piątek pakowałam walizki na weekend i znów  w drogę.  Zawieźliśmy Mamę na tydzień nad Bałtyk, niech sobie pooddycha, poodpoczywa, dawno nie była nad morzem (chyba ostatnio jeszcze z Tatą, jak Starsza miała dwa lata, byli tydzień w Kołobrzegu), ale że na tydzień, to oznacza, ze za tydzień znów nas czeka podróż...
W ubiegłym tygodniu działo się tyle, że nie było naprawdę chwili oddechu, na ten przykład pasowanie na ucznia. Nie, wcale nie płakałam, ani trochę, to tylko coś mi do oka,wpadło, no dobrze, do obu....
Myślami jestem ciągle po drugiej stronie kanału La Manche, ale nie mam nawet kiedy obrobić zdjęć. Może ten tydzień będzie spokojniejszy, może coś się uda napisać.
Już ogłosiłam wszem i wobec (domowników), że to jest tydzień nic nie robienia, zobaczymy na ile to wyjdzie.....