Ze szkolnych wieści...

Hm od czego by tu zacząć, albo inaczej: czy warto w ogóle zaczynać i pisać o czymkolwiek?
Ostatnio mieliśmy w szkole spotkanie dzieci i rodziców z wychowawczynią, dyrektorem i psychologiem szkolnym.
Psychiatra może byłby bardziej na miejscu, ale nie mają, tylko spychologa.
Dziwnie było znów zasiąść w szkolnej ławce.
Od razu była też klasówka na temat zapotrzebowania na obiady i świetlicę.
Niby temat łatwy, ale jak widać nie mogli się powstrzymać od rozdania kartek, długopisów i zadania pytań;-P Taka natura.
Patrząc na rodziców, można chyba wstępnie wywnioskować, że nie będzie nudno. Może być straszno, ale to się jeszcze okaże.
Generalnie wygląda na to, że wszyscy mamy wspólny cel: i rodzice i nauczyciel i dyrektor, więc nadzieja na sukces jakaś jest. Burmistrz tylko ma odmienne zdanie na każdy temat, ale on za to wszystko płaci, więc nawet mu się nie ma co dziwić.
Liczba dzieci w klasie nie osiągnęła na razie magicznego poziomu dwudziestu i jest tylko trzech chłopców. Generalnie chyba należy im współczuć.
Na razie perspektywę, jaka się przed nami roztacza można by zatytułować Och i Ach!
Żeby tylko nie zmieniła się z czasem na Oj i Ałć! Ale trzeba być dobrej myśli, szkoła ma generalnie opinię świetnej placówki a ponoć o pani dyrektor krążą legendy.
 I nie są to opowieści z krypty, a bardziej z tych słonecznych kręgów, gdzie dobro zawsze zwycięża, a Kopciuszek też była kobietą.
Pani dyrektor robi wrażenie osoby niezwykle skromnej i przyjaznej, za to wychowawczyni na razie mnie nie kupiła, jakaś taka jest niebezpośrednia, jakby była w szklanej kuli.
Królowa śniegu.
Choć niby pogodna, uśmiechnięta to jednak coś mi w niej skrzypi.
I prawdopodobnie  nie są to kości, bo jest młodsza ode mnie o jakieś 5 lat tak "na oko", choć z drugiej strony szczupła taka, zero tłuszczyku to może i skrzypieć.



PS. Błagam nie traktujcie tego wpisu ani trochę poważnie.
Dobrze będzie, a  spotkanie było udane.