Co kraj, to obyczaj

W Święta nawet nie było mowy, żeby spojrzeć do komputera! i dobrze! tak właśnie powinno być.
Telefony też zapomniane, porzucone gdzieś w kącie się rozładowały nie zakłócając niczyjego spokoju, dopiero wczoraj wieczorem był popłoch, gdzie one są, bo przecież budziki w nich są poustawiane.
Ale nie o tym miało być.
Te Święta, pierwsze bez Taty, były zupełnie inne od wszystkich. Niestety przyznać też trzeba, że to już tak pozostanie i że za rok najprawdopodobniej również odbędą się w podobny sposób, i za dwa i za pięć....
Ciągle wracam do wspomnień sprzed lat, dobrych wspomnień, bliskich mi tradycji, tęsknie za tym, ale teraz trzeba zamknąć tamten rozdział: to już nie wróci, trzeba żyć dalej, trzeba stworzyć swoje zwyczaje, tradycje, takie do których kiedyś i nasze dzieci będą tęsknie wzdychać...
Pierwszy raz koszyczek ze święceniem zanosiłam na swoją wioskę, na szczęście świecenie było u sołtysa, to wiadomo gdzie, bo tabliczkę  urzędu ma na budynku, a przecież po nazwisku to nijak nie trafię.
Inaczej, wszystko inaczej niż niż w rodzinnych stronach:
jedynie naszej jajka malowane, pozostałe albo oskubane, albo takie zwyczajne w jajkowym kolorze, nikt też ze święceniem nie czeka na księdza: przychodzi się, zostawia koszyk i wraca po niego po południu. U nas, w rodzinnej wsi, zawsze w pokoju gdzie stały stoły ze święceniem były miejsca do siedzenia, a jak było za mało to się stało, większość ludzi zostawała ze swoim koszyczkiem w oczekiwaniu na przyjazd księdza, było mnóstwo dzieci, które co tu dużo mówić po pierwsze figlowały, żartowały, piszczały, śmiały się, obserwowały który koszyk najładniejszy, a po drugie chłonęły tę tradycję. Zawsze przez te pół godziny można było zamienić z sąsiadami dwa zdania, usłyszeć nowe wieści ze wsi, można było zwyczajnie pożyczyć ludziom wesołych świąt. A tu nic: wyszła sołtysowa, wskazała drzwi za którymi stał stół na koszyki i tyle.
Na śniadanie wielkanocne zaprosiliśmy sąsiadkę- ona mieszka sama (bez prądu i wody w rozwalającej się ruderze), a my pierwszy raz jedliśmy śniadanie u siebie, też sami. Ogrzała się, zjadła. Widać było, że dobrze się u nas czuła. I dobrze. Nawet kiedy usłyszała, że po śniadaniu wyjeżdżamy chciała się szybko zebrać, ale przecież nikt na nas nie czekał.
Znicz zapalić można o każdej porze.
Za to w poniedziałek wielkanocny kwiat wsi zebrał się pod płotem z zamiarem odwiedzenia i pochlustania sąsiadów świeżą wodą ze studni, ale rzeczona sąsiadka wejścia na nasze podwórko własną piersią broniła. I całe szczęście bo w domu małe dzieci nie tylko nasze, a nie wiem kto to stado pijanych facetów później wyprosił... Ale chyba przejście po wsi się udało, bo sąsiad dziś rano jeszcze rozalnielony i uśmiechnięty siedział na w rowie trawce, brrr niektórzy to mają zdrowie!
Tak więc wiecie już jak wyglądają tradycyjne  święta na naszej patologicznej wsi!
Zrobię wszystko żeby jednak nasze dzieci trochę inaczej je pamiętały niż tu opisałam.